Gülelim mi, ağlayalım mı?
Dikkat!
Bu satırları okumaya başlayıp, bitirdiğiniz an, en az bir kadın şiddet görmüş olacak. Belki de en az bir Kadın cinayete kurban gitmiş olacak.
Kadın...
Herkesin adını andığı ama sadece anmakla kaldığı bir varlık. Kendisi hariç herkesin onlar hakkında söz hakkı sahibi olduğu düşünülen bir varlık. Hatta benim bile bu iletiyi yazarak
Doktor İnan Keser: Amerika’da feministler yaptı bunu. Eşlerini döven erkeklerin taşındıkları mahallelere afişler astılar ya da takip devriyeleri oluşturdular. 24 saat adamın evinde beklediler, gittiği kafeye, çalıştığı yere gittiler. İstismarcı bir süre sonra “ben artık bunları yapamam, gözler benim üzerinde” durumuna geldi.
Amerika’da bu suçtan mahkûm olup çıkan kişinin oturduğu ev biliniyor, hangi sokakta olduğu ve hangi suçu işlediği de yazıyor sistemde. Keşke Türkiye’ de de olsa diyorum. Daha enteresanı var. Amerika’da bir ev tuttuğunuzda 5 km yarıçapındaki her evi dolaşıp imza karşılığı istismarcı olduğunuzu, bu konuda ceza aldığınızı tebliğ etmek zorundasınız. Bu nedenle gidip tek başlarına çölde, karavanda yaşıyorlar. Çünkü belirli bir süre sonra sosyal hayattan tamamen dışlanıyorlar. Bizim temel problemimiz bu, istismarcılar sosyal hayattan dışlanmıyorlar.
Sayfa 127Kitabı okudu
Türk olduğumdan utandım şuan
2001 yılın da, Türkiye’nin sağlık bakanı, sağlıklı yaşam kursuna katılmak is teyen bütün kadınların önce bekâret testini geçmeleri gerektiğini söylediği zaman feministler kıyameti koparmışlardı.
