(1)
Küçük kız kardeşime bakarken yakalıyorum onu. Kız korkuyor. Ama ona diyorum, ben seni korurum. Tanrının yardımıyla.
(2)
Erkeklere bakmam bile ben. Gerçekten öyle. Kadınlara bakarım ama, çünkü onlardan korkmam.
(3)
Acıyorum anama. Babamın yalanlarına inanmaya çalışmak öldürdü onu.
(4)
Yakışıklı adam, dedi. Kasabada ondan yakışıklısı yok. Ne
Sayfa 1 - Doğan Kitap - Renklerden Moru
“… anlamak mı? Ne boş lâf! Kimse kimseyi anlayamaz! Kimse kimsenin yerini tutamaz!”
Sayfa 55 - Leman Korkut
BEYAZ LÂLE
Hudutta bozulan ordu iki günden beri Serez’den geçiyordu. Hava serin ve güzeldi. Ilık bir sonbahar güneşi, boş, çimensiz tarlaları, üzerinde henüz taze ve korkak izler duran geniş yolları parlatıyordu. Bu gelenler, gidenlere hiç benzemiyorlardı. Bunlar adeta ürkütülmüş bir hayvan sürüsüydü. Hepsinin tıraşları uzamış, yüzleri pis ve
İğrenir görünürlerden çoğu o nevi insanlardan bin defa daha aşağılıktır. Riyakârlık aşağılığın son haddidir. Sahiden iyi insanlar, kötüler hakkında laf söylemezlerdi. Belki sevmezlerdi, kızarlardı ama onu bile belli etmezlerdi. Kendi anlayışına uymayan insanlardan yaptıklarının kötü şey olduğunu bile bile zaruret, mukavemetsiz bir arzu, bir huy, bir hırs, bir iradesizlik, bir intibaksızlık; yahut da bizim kötülük bildiğimiz bir başka düşünce, başka tabiat, başka ahlak, başka yaradılış, başka ilcalarla çoğunluğa benzemeyenler -kusursuzlar- ancak kusursuzluğu bin bir tehlikeden sonra kazanmışlar kızmakta haklı olabilirlerdi. Düşünülünce onların bile pek hakkı yoktu. Belki de kötüler, kötülüklerinde haklıydılar. Yaşamak için fena insan olmakla yine yaşamak veya ölmek için iyi insan olmak arasındaki fark ya bir iman, ya bir riya farkıdır. İmanı kaldırıverin iyi adam pişman olan adamdır. Riyayı kaldırırsanız mesele yoktur, kötüler hemen saflarına iyiyi alıverirler. Önemli olan kötülüğü iyilikle beraber ortadan kaldırmaktır. O zaman insanlık denilen şey kafasını kaldırır: "Durun bakalım," der, "biz de varız." Onun, insanlığın terazisi içinde teker teker tartılan kıymetler ancak kötülüğün silahlarını düşmanca değil dostça, elinden alır. Ancak böylece iyiler ve iyilik dünya yüzünde manasını bulur, masallardaki gibi yüz yıllarda muammer olur. Yoksa...
Sayfa 15 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
-anlamak mı? Ne boş laf! Kimse kimseyi anlayamaz! Kimse kimsenin yerini tutamaz!
Sayfa 47Kitabı okudu
"MEÂL+BATILI FİLOZOF=İSLÂM" eşittir İFLAS...
Caner Taslaman’ın dini yarım ama oratoryosu fena değil…
Hocası dandik olmasa daha iyi işler de yapabilir aslında… Ama dine savaş açmış bir dindarlıkla varılacak bir yer var mıdır?
Tasavvuf olmayınca sanat da kaba saba oluyor; ama önemli olan olması derseniz, evet olmuş.
Yaratılmışların Tekâmülü’nü yazarken, bu hususlarda popüler biri olduğu için Caner Taslaman’ı da okudum. Çok komik bir din algısı var. Tekâmül konusunda inançlı birkaç laf edecek, ama İslâm mütefekkirlerinin, mutasavvıflarının tespitlerine dönüp bakmak, onun din idrakına ters.
Meâl + Batılı düşünür = İslâmoğlu dindarlığı. Lan o Batılı düşünür zaten Mevlana’dan almış o sözü; ama Mevlana söyleyince dine aykırı, Diderot söyleyince dine uygun!
İşte böyle saçma bir din idrakının ürünü olan bu sanat faaliyetine de yoklukta gideri var diye tebessümle bakıyoruz.
Şimdi bakın, çağın İslâm tefekkürü formülü şudur: İslâm tasavvufu karşısında Batı tefekkürünü hesaba çekmek, birinciye nüfûz ederken ikinciyi aslîleştirmek…
Bu idraka eremeyen İslâmî fikir ve sanat girişimi, yarım kalmaya mahkûmdur. “Meal + Batılı filozof = İslâm”, eşittir iflâs.
Çağın İslâm diyalektiğinin, İbda diyalektiğinin icapları kavranmamışsa, İslâmî fikir ve sanat, ilcaî fikir ve sanat girişimine döner. İlcaî demek kötü demek değildir; ama rastgeledir, nisbetsizdir, içinden incisi düşmüş istiridye gibidir; kıymeti az olur.
Selim Gürselgil, adimlardergisi.com 11 Mart 2024
