Ustanın bu kitabını sonbahar aldım elime fakat bir iki hikaye sonra bir türlü okuyamıyorum olmuyor akmıyor sevemedim derken, durdum kestim okumayı başka bisey de okuyamıyorum. Okuma alışkanlığım sekteye uğruyor ama başka bir şey de okuyamıyorum takinti gibi bisey yarim bırakamıyorum. Her zaman sey derim bazı filmler ve kitapların izlenme okunma zamanları vardır. Sonra neden yazmiyorum ben lan dedim kendi kendime ama yazacak bi hikayem yok. Blok yazabilirim ama hikayem yok. Sonra çalıştığım dizi bitti Anadolu turuna çıktım, Erzurum Kars filan derken kitabi da aldım yanıma. Tam kafamda yazmak icin konular ararken ustanın bu kitabı yol gösterici oldu. Bu kitap gündelik hayatın içinden sıradan da olsa insanların gündelik akişlarini yalniz bir adamın gözünden biraz komik biraz eleştirel bir gözlem ile anlatıyor. Bir lokantanın adını "Eveenyakinlokanta" olarak isimlendirirken, lokantadaki musteriyi "Dublesitekgibi" isimler takarak sıradan olayları harika bir gözlem ve isimler ile bize anlatıyor. İş yeri, oteller, apartmandaki komşular, İstiklal caddesinin demografik yapısı, ülke siyasi yapısı, ablası, temmuz sıcağı, istanbul sevimsizligi ve yalnız bir adamın kumrular ile aile olduğunu hayal ettiği sıradan olayları hiç de sıradan olmadan anlatan harika bir eser. Kitabın sonunda burnumun direği sızladı.
Yalnız yaşıyor olabiliriz ama yalnız olmak zorunda değiliz.
İyi ki bu topraklardan bir Ferhan Şensoy geçmiş.
Ferhan Şensoy un kendine has üslubuyla Aydınlık gazetesinde yazdığı yazılarından oluşuyor kitap. Yakın dönem ülkemiz gündemine bir yolculuk gibi. Keyifle okudum.
