Tanrı iyi insanlara karşı babaların ruhuna sahiptir, onları mertçe sever ve "Gerçek güçlerini toplamaları için sıkıntılarla, ıstıraplarla, kayıplarla boğuşsunlar," der. Uyuşukluktan yağlanan bedenler halsizleşir; zorlu bir işin üstesinden gelmek şöyle dursun, kımıldadığı anda kendi ağırlığından yere yıkılır. Yara almamış bir talih hiçbir darbeye karşı koyamaz. Ama yaşadığı sıkıntılarla sürekli savaşım halinde olan kişinin derisi aldığı yaralarla kabuk bağlar, hiçbir kötülüğe yenilmez; düşse bile, dizlerinin üstünde dövüşür.
Hüzün ve mutluluğun sonunun kalp kırıklığı olduğunu öğrenemedin mi?
Dünyada üzülmeye ya da sevinmeye değer bir şey mi var?
Hayat ne hüzündür ne de sevinç. Hayat ebedî bir hüzündür. Öyleyse, huzurlu ol!