Türkiye’de siyasal cinayetlere kurban giden değerli insanların ne ilki ne de sonuncusuydu babam.
Sayfa 9
Madem “meskeni dağlar”dı Sabahattin Ali’nin, biz de ona dağlarda bir işaret bırakacaktık. Çatağın yakınındaki düzlükte arkasını Istranca ormanlarına dayamış koskoca bir kayanın üzerine gömdüğümüz mermer parçasına “Başım dağ/ saçlarım kardır/ benim meskenim dağlardır” diye yazdık.
Sayfa 9
Anneme ve babaları siyasal, faili meçhul cinayetlere kurban giden bütün çocuklara...
Sabahattin Ali
Babam için uzun yıllar hiç gözyaşı dökmedim, çünkü o “Filiz hiç üzülmesin” demişti.
Sayfa 9
Hiç vazgeçmediği bir alışkanlığı vardı: Cebinde daima bir kitap bulundurur, boş kaldığı anda okumaya dalardı...
Namuslu olmak ne zor şeymiş meğer!
Namuslu olmak ne zor şeymiş meğer. Bir gün Almanların pabucunu yalayan ertesi gün İngilizlere takla atan, daha ertesi gün de Amerika’ya kavuk sallayan soysuzlar gibi olmak istemedik. Yalnız ve yalnız bir tek milletin önünde secdeye vardık. O da cefakeş milletimizdir meğer ne büyük günah işlemişiz! Kanunlu, kanunsuz baskılar altında ezile ezile pestile döndük. Bugünün itibarlı kişileri gibi kese doldurmadık, makam peşinde koşmadık, iç ve dış bankalara para yatırmadık, han, apartman sahibi olmak, sağdan soldan vurmak ve milleti kasıp kavurmak emellerine kapılmadık. Bütün kavgamızda kendimiz için hiçbir şey istemedik yalnız ve yalnız bu yurdun bütün yükünü omuzlarında taşıyan milyonlarca insanın derdine derman olacak yolları araştırmak istedik. Bu ne affedilmez suçmuş meğer!
Neredeyse, yoldan geçerken mide uşakları arkamızdan bağıracaklar: “ Görüyor musun şu haini! İlle de namuslu kalmak istiyor ve ahengimizi bozuyor...”
Çalmadan çırpmadan bizi ekmeğimizi verenleri aç, bizi giydirenleri donsuz bırakmadan yaşamayı istemek bu kadar güç bu kadar mihnetli hatta bu kadar tehlikeli mi olmalıydı.
Namuslu olmak ne zor şeymiş meğer!
Bereket zora katlanmasını bilen bu millet de namuslu.
Sayfa 156 - YKY, Sabahattin Ali’yi ölüme götüren yol...Kitabı okudu
