En düşündürücü olan, bizim hâlâ düşünmüyor olmamızdır.
Savunmam şudur:
Ben buyum, çünkü ateş de bu. Ateş de bir, ateş de su. Ateşin yalımlarından geçen hattın dağınık varoluşu. Varlıkla oluşun antikitede ayrıklığı ve skolastik modernitedeki bir çamur oluşu. Hamur ki, humus ki, toprak oluşu. Gariptir ki insanın insandan varoluşu. Ben ki bir kıvılcım, ben ki bir kül, ben ki şöminenin kara zeminindeki
İçine fırlatılmış olduğu bu çağda çırpınıp duruyordu, ama boşuna; bu çağda yeri olmadığını biliyordu, ama kurtulmasının da olanağı yoktu.
