Albert Camus der ki, “Nefretin ortasında, içimde, yenilmez bir sevgi olduğunu buldum. Gözyaşlarının ortasınsa, içimde yenilmez bir gülümseme olduğunu buldum. Karmaşanın ortasında, içinde yenilmez bir tip sakinlik olduğunu buldum. Tüm bunların içinde fark ettim ki kışın ortasında, içimde, yenilmez bir yaz olduğunu buldum. Ve bu beni mutlu ediyor. Çünkü dünya üstüme ne kadar gelirse gelsin, içinde onu gerisin geri yollayan daha güçlü, daha iyi bir şey var demektir.”
Kimi zaman kendimizi boşlukta hissettiğimizde, ruhumuzun bize haykırdığını, kalbimizin aslında Allah’ın yokluğunu hissettiğini anlamayız. Kendimizi başka şeylerle, başka kişilerle, başka işlerle oyalamaya çalışırız.
Ruhumuz, Allah tarafından ve Allah için yaratıldı. O'nu tanımadan asla gerçek huzuru bulamayız. O'nsuz asla "tam" olamayız. Şifa veren O'dur. İçimizdeki yara, O'nsuzluğun yarasıdır. Maddiyatla nasıl iyileşebilir ki ?