Nur ACAR
@fnuracar
Instagram: f.nuracar
Öğrenci
Lisans
Çankaya, Ankara
1999
104 reader point
Joined on April 2018
Okuma Hedefleri
Reader Follow Recommendations
Ben artık bu kitap üzerine kitap tanımıyorum...
Ağlamak üzeriyim, kitap bittiğinde -ki şimdi bitirdim- küçük bi çığlık attım. Ah Ali, ah... Kendini de zavallı valideni de masum cariyenide kendi ellerinde mahvettin. Ah, resmen söyleyecek sözüm yok.
Roman o kadar gerçekçi o kadar üzücü idi ki okurken yürek çarpıntısına yakalandım. Yıllar önce yazılmış bi eserin hâlâ yürek çarpıntısı vermesi, hüzüne mahal vermesi kitapların yegane gücü olsa gerek.
Kitap öyle dehşetliydi ki okumaya gönlüm el vermedi. Her bir bölümünde ruhumun acısına yenik düşüp ara verdim ki o yüzden bu kadar kısa bir kitabı okumak günlerimi aldı.
Namık Kemal öyle bir uslub ile yazmış ki insanı hayretler dehşetler içinde bırakıyor. 
İntibah öyle bir kitap ki tüm pişmanlıkları, elemleri, acıları, kaygıları bi kaç sayfalık romana sığdırmış. Hani söz olsa da söylesem, yok ki!
Bu kadar lakırtıdan sonra daha fazla ne diye bilirim ki; okuyunda görün Ali Bey'in İntibahını...
Ziya Gökalp
Masallar, Destanlar ve Koşmalardan oluşan hafif ama anlamlı güzel bir kitap. Anlaşılması kolay masal tadında gerçeklik barındıran kısa kısa şiir derlemesi tarzında güzel ber alıştırmalık. 
Ziya Gökalp in bi çok kitabına göre daha naif ve anlaşılır bir dili var. Bazen ne okusam, ne tür okusam dendiğinde 1-2 saat içinde atıştırmalık tarzı önerilecek bir kitap. Dediğim gibi şiirlerden oluştuğu için inceleme nasıl yapılır bilemiyorum ama ara öğün kitabı olarak tavsiye edebilirim. :)
Hırs
Titredim... İrkildim... Şaşırdım... Ve korktum.
Kitap resmen bi filmi yahut bi hayatı yaşatır tarzda sarsıcı ve etkileyiciydi. Beşyüz küsur sayfası var ve ben gerçekten nasıl bi inceleme ve tahlil yapmalıyım bilmiyorum. Hele son sayfalarda gerilim merak korku ağır bastığı için okuma hızıma yetişemedim. Hem sayfaları çevirmek için sabırsızlanıyor hem olacakları tahmin edemediğim için rahatsızlık duyuyordum.
Kitabın asıl anlatmak istediği bir yana kurguladığı öykü gerçekten güzeldi. Okuduğum ilk polisiye yahut gerilim veya bilim kurgu kitabıydı ve gerçekten belleğimde yer edecek cinsteydi.
Eric Leben... Ah... Kuşkusuz adına üzülmek gerekilen zavallı insan... Kendi nefret ve hırsı yüzünden gözü dönen ve bundaki sorumluluğu kesinlikle almadığı acıklı sonu... Bi an olsun kitabın efsanevi yönünden ayrılıp insan düşünce kendine ne tür zararlar verdiğinin farkına varıyor. Rachel'ın ağır başlılığı, Benny'nin mütevazı yaşamı, Julia'nın hayatı ve romandaki bi çok karakterde bi nebze kendini bulması insanın...
Dean R. Koontz un okuduğum ilk eseri ve bu türden (hâlâ kitabın tam olarak türünü kavrayamadım) ilk kitap. Düşünmem gereken şeylerin tam olarak ne olduğunu kestiremiyor ama bazen de bunu açıkça kavrıyorum. Kitabı okuduğunuzda (ki okumanızı temenni ederim) benim gibi bi ikilemde; gerçek anlatım ve anlatılan öykü arasında kalacağınıza eminim.
Niçin yaşıyorum? Niçin çalışıyorum? Niçin arzuluyorum?
Mükemmel bir kitaptı. Tek kelimeyle mükemmel. Şimdi bitirdim ve içimde bi hüzün dalgası peyda oldu. Gözlerim yaşardı ve nefesim daraldı.
Sadece bir hiçlikten Tanrıyı bulma hatta belkide en önemlisi yaşama sebebini bulma öyküsü. Beni sarstı. 
Lev Tolstoy u hep kendime daha yakın bir yazar olarak görmüştüm. Ve bu romanda bundan kuşkusuz emin oldum. Taze ve yalın bir dil ile çok basit bir felsefeyle insanlığı dünyayı ve yaşamı sorgulayaşı, kıcasık bi kitapta dolu dolu şeyler öğretmiş olmak muhteşem bir duygu.
Heyecan içerisinde cevabını beklediğim bir soru var ve bunu tahlil deney ile değil sadece bir hipotez, felsefi düşünce ile ulaşmış olması insanı kitaba ve yazara ne kadar yakın hissettiriyor. Romanın bi çok yerinde aslında kabul ettiğim düşüncelerin yanlışlığı, belki hiç düşünmediğim sorulara cevap arayışı içinde olmak bir anda bu duyguda kendini bulmak sarsıcı bir eylem tasvirinde.
Zaten başarılı bir yazar olduğunu kanıtlayan Lev Tolstoy un 
İtiraflarım kitabı ile de kesinlikle benim yazarım olduğu aklıma yatan sevdiğim bir yazar olduğunu kendime itiraf ettim. İnsanı kendi ile doğrusu yanlışı ile yüzleştiren kendi itirafını paylaşıp okuyucuya kendisini, bizzat kendisini düşündüren harikulade bir eser.
İnandığım şeylere inanma sebebimi açıklaması ki bunu sadece akla uygunluğu ile açıklaması insanın asıl ihtiyaç duyduğu cevapları vermesi romanı daha samimi hale getiriyor.
Demem o ki; sadece bir roman, bir düşünce, bir felsefe değil koca bir yaşamı okumuş oldum.
Teyzeler...
Sanırım ilk defa bi Meksika edebiyatı okudum. Farklı bi tarz kitaptı. Uzun süre elime alamadığım için bitmedi. Ama diğer kitaplar gibi ara verince unutkanlık oluşmuyor çünkü zaten kitap tek bir kişi veya olay örgüsünden ibaret değil...
Bir çok kadının hayatının özetini -daha tercümesi ise bir anını- anlatıyor. Bi çok kadın, bi çok teyze... Kitabı okurken karşıma gelen her insana -sadece teyzelere değil- hangi şartlar altında neleri arzu ettiler ve kaçı bunu elde etti kaçı bunu düşünmeyi bile reddetti diye düşündüm.
Beni etkileyen hikâyeler elbette vardı, düşündüren, haklı olduğunu anladığım, kızdıran, şaşırtan... Onlarca hikaye..
Okumadan anlaşılmayacak sanırım. Çünkü her teyzenin hayatını kısa kısa değinmeye kalksam en az kitabın yarısı kadar kitap yazmam gerekli. Çünkü tek bir sayfada anlatılan anılar bile ders çıkarılacak nitelikte.
Ve 
İri Gözlü Kadınlar kitabından bi kesitle bitirmek istiyorum; "İmkânsız olan rutine dönüştüğü zaman onu bırakmak gerekir." 
Angeles Mastretta
