Keşke herkes de Tolstoy gibi hakikati böyle itiraf edebilse. Yazar çocukluğundan beri aklını kurcalayan inanç çıkmazını, yaşamın anlamını, doğrunun ve yanlışın inançla nasıl kendi hakikatimiz haline geldiğini anlatıyor. 19. yüzyıl Rusya'sı hırs, iktidar düşkünlüğü, açgözlülük, şehvet, kibir, öfke ve intikam bunların saygı gördüğü, İyi ahlaklı, erdem sahibi insanların aşağılandığı bir zamanda Tolstoy da büyükleri gibi kendini güce ve hırsa kaptırıyor. Fakat yıllar sonra bu ikilem ve içindeki sorular hakkı aramaya sevk ediyor.
Kapanmayan ölüm kapısı hayatın bütün tadını acılaştırıyor ve ümitsizliğe kapılıyor.
Cevabını aradığı soru; Niçin yaşayayım? Niçin herhangi bir şeye karşı istek duyayım? Niçin herhangi bir şey yapayım? Hayatımın beni bekleyen kaçınılmaz ölümün yok etmeyeceği bir anlamı var mı? Soruların cevabını tüm bilim dallarında aramasına rağmen tatmin olamıyor. Kitabı okudukça Kur'an'ı Kerim de sıkça geçen ....bunda düşünen insanlar için bir öğüt vardır, ...hiç akıl etmez misiniz gibi ikazlar tefekkür etmemiz gerektiğini ve böylece doğru yolu bulabileceğimiz gerçeğini hatırlatıyor. Tolstoy da bir düşünür olarak kendi din inancında bu soruların yanıtını bulamamış.
Kitabın sonunda kendi inanç öğretilerinin yanlış olduğunu ve sonrasında yazacağını belirtmiş ama birileri engel olmuş demek ki kitap yarım kalmış.
Günümüzde aynı inanç boşluğuna düşen bir çok insan var ve kitapta geçen gibi bir çok soruya cevap aramaktadırlar. Bu gibi sorulara cevap verebilecek alimler yetişmesi ümidiyle okumaya devam ...
-_Talih_Kusu-Heather_Mcelhatton428.jpg){kind=small}
