Maral atmacanın yaralasar eserinden sonra büyük bir heyecan ve hevesle ötanazi okulu kitabının 1. cildini değil de dörtlü hem de özel baskı serisini aldım ama birinci kitabı okumaya başladıktan sonra çok yavan çok düz çok ergen bir kitap olduğunu anladım ama olur böyle belki ileride açılır diye bir sayfa 100 sayfa geçti hala aynı, 200 sayfa geçti hala aynı. Hasılı kitabı bitirmek, pek nadir de olsa İlk defa bu kadar zûl geldi (normalde hiçbir zaman bir kitabı set olarak almam, almadan önce birini okurum, sonra beğenirsen devamını getiririm) ama burada dediğim gibi maral atmacanın yaralasar serisini o kadar çok beğenmiştim ki bunu da aynı zannettim. Yorumlar da güzeldi, tabii hal böyle olunca seti maalesef satın almış olduğum için, şimdi olmasa bile okuyacağım mecburen (ama bu da bana bir ders olmuş oldu, bundan sonra yorumlara falan güvenip set olarak almayacağım.) bu kadar eleştiriden sonra kitap, çok mu kötü derseniz elbette çok kötü değil ama kitaptaki karakterlerin benzerliği ve olay örgüsü, yaralasar kitabındaki ile aşağı yukarı aynı sanki. Buda sadece banamı öyle hissettirdi bilemiyorum ancak insana bir dejavu hissi yaşatmıyor da değil.
Attila İlhan nın yine tadı damağımda kalan eserlerinden . Genel olarak yalnızlık temasının işlendiği eserden etkilendiğim dizeleri paylaşmadan önce eserle ilgili ilk gözüme çarpan hiçbir şekilde büyük harf kullanılmaması , yer yer dörtlü yer yer