Zihnimin çekmeceleri doldu. içinde 'ilerde kullanırız' diye sıkıştırılmış tonlarca gereksiz düşünce. Herbiri ruhumu daraltan sayısız çer çöp.
Atsam atamıyorum tıkış tıkış dolmuş içerisi. Son kullanma tarihi olmayan tonlarca ağrım var ve bunlardan nasıl kurtulacağımı bilmiyorum. Öylesine
tozlu ve karmakarışık ki içimdekiler neye üzüldüğümü bile hatırlamıyorum. Tek bildiğim göğüs kafesimdeki yoğun baskı. Sırası hiçbir zamanı gelmemiş bir köşede bekleyen umutlarım da var
Çekmecemde. Ama öylesine girmiş ki her şey birbirine umut ile umutsuzluk birbirine karışmış bir bütün halinde zihnimi zorluyor. Hüzün, şakıyar
dikenli bir kamçı ruhumda. Bir gün her sey düzelir mi bilmem. Ama bu savaşı kazanacağım eninde
sonunda.