Füruğ Ferruhzad

Tarayabilecek miyim acaba
Rüzgârla saçlarını yeniden?
Yeniden dikebilecek miyim acaba
Bahçeye menekşe tohumlarını?
Ve yeniden dizebilecek miyim acaba
Pencerenin ardındaki gökyüzüne sardunyaları?
Yeniden dans edebilecek miyim acaba
Kadehlerin üstünde?
Ve çağıracak mı beni acaba
Kapının zil sesi yeni bir bekleyişe?

“Bitti artık” dedim anneme
“Olacaklar hiç düşünme fırsatı vermez insana
En azından bir başsağlığı ilanı verelim” gazeteye

Ve aşktan benim tüm yaralarım
Aşktan, aşktan, aşktan

Bak burada
Zaman ne kadar da ağır
Balıklar nasıl da kemiriyorlar tüm bedenimizi
Ve neden tutuyorsun denizin dibindeki beni

Bizler ki binlerce yıllık ölü
Ve bizler ki kavuştuğumuzda birbirimize
Yargılayacak güneş çürümüş cesetlerimizi

Onlar ki tüm masumiyetini içinde saklayan bir yüreği
Götürdüler kendileriyle birlikte masallar sarayına
Yeniden ve şimdi
Nasıl dansa kalkacak ki insan
Ve çocukluğunun saçlarını
Nasıl bırakacak akan sulara
Ve de sonunda koklayıp kopardığı elmayı
Nasıl da ezer ayaklarının altında