Füruğ Ferruhzad

ne sevecendin sevgili, ey biricik sevgili
yalan söylerken ne sevecendin
ne sevecendin aynaların gözlerini kapatırken

boş insan
güvenle dolu boş insan

anneme dedim ki: "bitti artık!"
hep düşündüğünden önce gerçekleşir olacak olan

seslerin, sözlerin, düşüncelerin birbirinden farksız olduğu
bir dünyadan geliyorum ben
yılan yuvasına benzeyen
seni öperken
asılacağın urganı da kafalarında örmeye başlayan
insanların
ayak sesleriyle doludur bu dünya

ben çıplağım, çıplağım, çıplak
sevgi sözleri arasındaki sessizlikler gibi çıplak
ve bütün yaralarım aşktandır
aşktan, aşktan, aşktan ...

rüzgar esiyor sokakta
bu yıkımın başlangıcıdır
ellerinin yıkıldığı gün de rüzgar esiyordu
sevgili yıldızlar
sevgili karton yıldızlar
gökyüzünde yalanlar uçuşmaya başladığında
sığınılabilir mi artık
başları yarılmış peygamberlerin surelerine
binlerce yıllık binlerce ölü gibi
birbirimize kavuştuğumuzda
güneş yargılayacak çürümüş cesetlerimizi
ben üşüyorum
ben üşüyorum ve sanki bir daha hiç ısınmayacağım
sevgili
ey biricik sevgili "o şarap ne kadar yıllanmış meğer"
bak burada
zaman ne ağır

sevgili, ey biricik sevgili
ne çok kara bulut beklemekte güneşin şölenini