Füruğ Ferruhzad

Ben yüreğini yitirmiş bu zamandan korkuyorum
Ben bunca elin boşunalığını düşünmekten
Bunca yüzün yabancılaşmasından
Korkuyorum

Annenin tüm hayatı
Açık bir seccadedir
cehennem korkusu eşiğine serili
Anne her şeyde günahın ayak izlerini arıyor
Ve bahçeye bir bitkinin küfrü bulaştı sanıyor
Anne gün boyu dua okuyor
Anne doğal günahkardır!
Tüm çiçeklere üflüyor
Ve tüm balıklara üflüyor
Anne zuhuru bekliyor
Ve inecek olan bağışı

Ve umutsuzluğu
o kadar küçük ki her gece
Meyhanenin kalabalığında kayboluveriyor

Düşler
Ne kadar safsalar, o yükseklikten düşer ölürler

Yıkıntı elçiliğini, peygamberler
Kendileriyle birlikte getirmediler mi çağımıza?
Ve yankıları değil mi o kutsal metinlerin
Bu patlamalar art arda