Galata Kulesi 6 Haziran 1973…
Pırıl pırıl bir yaz günüydü
Aydınlıktı, güzeldi dünya
Ve bir adam düştü o gün Galata Kulesinden
Kendini bir anda bıraktığı boşluğa
Ömrünün baharında
Bütün umutlarıyla birlikte
Paramparça oldu
Bir adam düştü Galata Kulesinden
Bu adam benim oğlumdu…
Annesini yitirmiş bir çocuk gibi ağlıyor Ortadoğu,
Bir kırlangıç Galata Kulesi'nden İstanbul'u seyrediyor.
Hazerfen Mehmet Çelebi gibi
Bırakıverdim kendimi Galata Kulesi'nden.
Düşer gibi oldum bir ara.
Martılar yetişti hemen.
Aralarına aldılar, martı yaptılar beni.
Doğru sana uçtum
Kondum iki kaşının arasına
Sayfa 54 - Yapı Kredi Yayınları, 100. baskı: İstanbul, Eylül, 2022
duman beni boğmasa kör etmese
gözlerim kör olmasa ölmesem
seni görsem suçlu gözlerini görsem
yangın gecesinde kaybolduğunu
bir bıçak gibi savrulduğunu
başıma taş yağmasa düşmesem
gemiler ateş almasa gitmese
istanbul yanmasa sen yanmasan
ben kendi kendimi yakacaktım
bu geceyi bağırtan ben değilim
bu geceyi bu bir yürek gibi buğulu
bu uğultulu yangın gecesini
rezil rezil bağırtan ben değilim
gemiler kendileri bağırıyorlar
galata kulesi kendiliğinden bağırıyor
ben kendim bağırıyorum bilmeyerek
haykırdığımın farkında olmayarak
kirpiklerim bıyıklarım kavruluyorlar
yangın hayallerime sokuluyor
Sayfa 36 - Fabrika Durağı - Yangın GecesiKitabı okudu
Şimdi iç çekiyor rüzgâr halime bakarken
Ağlıyor bulutlar beni ağlar bilirken
Sana getirmeliydim o yağmur damlasını
O zaman sormazdın anlatamadıklarımı
Deniz gözlerinde midir?
Yoksa gözlerin midir deniz
Bilemem
Ama bu gece ve her gece
İnsanlar uyuyor
"Sevildiğinden habersiz”