Galen uyandığında hava kararmıştı. Ev sessizdi. Huzur zamanı. Keşke dünya hep böyle olsaydı. Hiç insan olmasaydı.
Biraz tutulmuşsun galiba, dedi teyzesi, gülümseyerek. Birden Galen'ın kafasına dank etti. Teyzesi ondan nefret ediyordu. Gün gibi ortadaydı bu. Galen teyzesini severdi, onun da kendisini sevdiğini zannetmişti, fakat şimdi onun annesinden ve annesinin uzantısı olan kendisinden nefret ettiğini anlayabiliyordu. Teyzesinin yüzünde kötücül bir gülümseme vardı.
İbn Sina, aşkı, insanın karşı cinsten birinin yüz çizgilerini, el kol devinimlerini ve davranışlarını durup durup düşünmekten doğan sürekli bir hüzün düşüncesi olarak tanımlıyordu... Bir hastalık olarak doğmuyordu, ama doyurulmazsa bir saplantıya dönüşüyordu... Sonunda göz kapakları durmadan seğirir, soluk düzensizleşir, hasta bir güler bir ağlar, nabız hızlanırdı....İbn Sina bir insanın sevdalı olup olmadığını anlamak için daha önce Galen'in önerdiği şaşmaz bir yöntem salık veriyordu: Hastanın bileğini tutun ve karşı cinsten birçok ad sayın; sonunda, hangi adın nabzı hızlandırdığını bulursunuz... İbn Sina, ilaç olarak iki sevgiliyi evlilik bağıyla birleştirmeyi öneriyordu; o zaman hastalık geçiyordu.
Sayfa 452 - canKitabı okudu
