Gamze
@gamze1236
16 reader point
Joined on September 2020
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
-- Bu coşup taşan öfke, bu kötülüklere amansızca saldırış, alçalmış insanları kepaze ediş, işte asıl edebiyat budur.
Oblomov birden parladı:
— Hayır, hiç de değil! Hırsızı, düşmüş kadını, aldatılmış bir budalayı anlatın, anlatın ama insanı da unutmayın. Sizin için insan diye bir şey yok mu? Yalnız kafanızla yazmak istiyorsunuz. Düşünmek için kalpsiz olmak gerekir, sanıyorsunuz. Hayır, düşünmeyi besleyen sevgidir. Düşen adama el uzatın, mahvolan bir adamın haline ağlayın, onunla alay etmeyin. Sevin onu! Onda kendinizi görün ve ona kendinizmiş gibi bakın.
Oblomov, "Ah yarabbi! Ne budala insanlar var! Evleniyorlar," diye içini çekti ve sırtüstü yattı.
Reader Follow Recommendations
Kötüye kullanılsa bile, insanların önünde eğildiği tek değer güçtür
"Kenan'a âşık olduğumu sanmıyorum" dedi. "Sermet'e hissettiklerimi onun için hissetmedim. Evet, Sermet'e ilk görüşte âşık olmuştum. Şimdi dönüp geriye baktığımda, artık inanıyorum, biz kadınlarda gerçekten aptal bir taraf var. Aşk aklımızı başımızdan alıp, bizi alıklaştırıyor."
Kendine haksızlık ediyordu. "Bence kadın ya da erkek fark etmez, aşk herkesi aptallaştırır."
"Sanmıyorum, aşk kadınları daha fazla etkiliyor."
"Sana deli diyen yok. Sadece sanatçıların çılgınca davranışlarda bulunabileceklerini anlatmaya çalışıyorum."
"Benimki çılgınlık değil, benim yapmaya çalıştığım başka."
"Senin kınadığın sanatçılar da, benimki başka diyorlar. Haklılar da; sanat deliliği meşru kılar."
"Tamam ulan, deliyiz anasını satayım... Hadi delilerin şerefine içelim."
Bu kadar saçma sapan bir dünyada, bu kadar mantıklı olmaya çalışmanın ne yararı var?
Hayat kudurmuşçasına akan bir ırmağa benzer, insanoğlu ise bu ırmağın azgın sularında yolculuk yapan bir dal parçasına. Bu yolculukta değişmeyen iki olgu vardır, ilki yalnız olduğun, ikincisi ise ne kadar uzun sürse de yolculuğunun ölümle sınırlı olması...
içimizde şeytan yok... içimizde aciz var... Tembellik var... İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha kotkunç bir şey:
hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var... Hiçbir şey üzerinde düşünmeye, hatta bir parçacık durmaya alışmayan gevşek beyinlerimizle kullanmaya lüzum görmeyerek nihayet zamanla kaybettiğimiz biçare irademizle hayatta dümensiz bir sandal gibi dört tarafa savruluyor ve devrildiğimiz zaman kabahati meçhul kuvvetlerde, insan iradesinin üstündeki tesirlerde arıyoruz.
İyilik demek kimseye kötülüğü dokunmamak değil, kötülük yapacak cevheri içinde taşımamak demektir.