Lâ tahzen! (Üzülme!)
Rahman: (c.c), “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı?
O halde ne diye üzülürsün ey can?
Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan;
Gece gibi kapkaranlık nefsini yak !..
Şimdi senin başındayım. Hiçbir şey değilken her şey olduğuna inandırmak için seni. Büyüklen diye, kendi sırrını unut diye seninleyim ben. Ama farkında değilsin. Zira sen insansın yani noksansın.(kibir)
İnsan ne çok şeye sahip olursa o kadar fazla elime düşerdi benim. Sahip oldukları ile saldırırdım onlara.(kibir) İşte o da bunu bildiğinden sahip olduklarını terk ediyordu her seferinde (Somuncu Baba)