Sana dokunmak çıplak ayakla ateşte yürümeye benzer, aşık olup acısını hissetmemeye alışmak gibi.
Aslında o ateş seni görür görmez başlamıştı kalbimde.
Tam adını koyamadığım o şey çekti sürükledi beni içine.
Yanmam için koz verdim eline,
Aşık oluncaya kadar esir tuttu beni gözlerinde.
ta ki aşkın sarmalayınca beni,
benden artıp taştı geldi senin alevine.
Ortak oldu alevledi yangınına beni de alet etti.
Artık tek değildim o gün senin oldum sen istemeden.
Ölüm
O aciz ruhu özgürlüğüne kavuşturmak yerine,
beni o bedene tutsak etti.
Böylece ölüm kendini tanıttı, kurtuluşu aldığı bedene kutsadı tutsaklığı kalan o ruha hapsetti.
bir zindan yarattım duvarlarını üzüntülerimle sardım, yetmedi ruhumu bir hapse anahtarı olmayan bir Kilit gibi orada kaybettim. Aramak istiyor muyum bulursam gördüğüm şey beni öldürür mü? bulmazsam, aramazsan kayıp bir ruha sahip olmak bu hissi nasıl taşırım? hala acımaya devam eden, akan bu konulara sebep olan hislerime sahipken sahip olmadığım bir ruhla nasıl idare edebilirim? bunu kaybetmemi sağlayan kişiyle aynı hapisteyim ve kaçmak için kendimi zindana kapatan da benim.
geçmedi, gitmedi farklı bir yerde daha birikmeye devam etti bu bir döngü gibi devam etti, etti yine etti
Durmadı
Durduramadım
Okur Takip Önerileri
...
Bu sefer olurda bırakırsa bizi karanlığın ellerine,
İçimizde ki ateş bizi de içine alarak püskürtmeli midir tüm hisleri?
Gerçekten öldürmemek için bizi,
Ölmeyi göze alamamak mı marifet olmalı?
Yoksa bu ateşi yutmayı öğrenmek öldürse de bütün hisleri,
İnatla tekrar denemeli mi ?
Bazı insanlar için, rüzgarı kendilerine vurmamış mahrum bırakılmış ruhlar
Kendi ipleri ile kendi sonu olurlar. Böylelikle büyümez ruhu çocuk olanlar,
çünkü onlarda birer ölüdürler. İhmalkarın çocuğu olarak kalırlar, ebediyen o odada mahsur kalırlar.