Şiir
HEY EFENDİ İZİN VER DE GİDEYİM
Hey efendi, izin ver de gideyim,
Arkam sıra ah çekip de ağlar var.
Bir muradım nazlı yâre kavuşmak,
Ara yerde yıkılası dağlar var.
Kuru gazel gibi göğe savrulma,
Acı poyraz gibi esip yorulma.
Nerde güzel görsen gönül çevirme,
Bizim ilde cana kıyan beyler var.
Yeni geldi Arap atın sökünü,
Seyir eyle sağa, sola bükeni.
Helâl edin tuz ekmeğin hakkını,
Varamıyom, beni burda eğler var.
Karac'oğlan der ki: Kendim öğmeyim,
Taşlar alıp dertli sinem döğmeyim.
Güzel sevme derler, nasıl sevmeyim?
Çatık kaşın arasında benler var.
Beşikten Mezara Kadar
Seni istikbâl için önce gelmek cihâna,
Ve başkasından almak sonra geliş müjdeni.
Bir nefes dinlenmeden yıllarca koşmak sana,
Aramak her tarafta... bulmamak asla seni.
Suda, rüzgâr da, kuşta senin sedanı duyup
Seni beyaz çiçekli dallar içinde sanmak.
Vuslatın rüyasını görmek üzre uyuyup
Hasretin azabına ernmek için uyanmak.
Başka bir şekle koymak her gün güzel yüzünü,
Boyamak gözlerini bir siyah, bir maviye.
Tek seni hayâl için süzerek batan günü,
Gece mehtaba dalmak, sen de dalmişsın diye.
Seni anlatmak üzere uyanip her gün bir gazel
Geçirmek ömrü yalnız sana dâir eserle.
Saçlannı çözerek hulyâ dizinde, tel tel,
Bugün güllerle örmek, yarın menekşelerle..
Tesadüf ümidinin bittiği müthiş anda
Dudağa kanla çizmek yeniden tebessümü:
Seni istikbal için artık öbür cihanda,
Dosta el sallar gibi, davet etmek ölümü.
Faruk Nafiz Çamlıbel
Han Duvarları
Tabii tabii en büyük hobimiz sonbaharda gazel yakarken kahve içip kitap okuyor "muş" gibi yapmak... :)
#Bizim Memleket#
Şeyh Galib'e Mersiye
Doldur siyâha matemin engiz-i hârını
Aşkın hazânıyım dahı bilmem bahârını
Madem yitirmişim gecenin nev-nehârını
"Ağyârım ağlasın bana hem yârım ağlasın"
Sûkut etsin gönül buna ruhsârım ağlasın
Hikmet sözün Hakîm-i Sühân'dan işitmişim
Gevher nidâsını genc-i nihândan işitmişim
Eyvah gülün âhın yine handân işitmişim
Bağbânım ağlasın
Okuyalım bakalım.
Can sıkıntısına gazel yazmak değil amacım; sabah tüneğinde dikilip böbürlenerek öten horoz gibi kuvvetle haykırmak istiyorum, komşularımı uyandırsam yeter.
Henry David Thoreau
Kendime gazel...
İnsan çiçek değil...
Toprağını değiştirir gibi
Yenileyemem ömrümün yatağını
Rüzgâr dağıtsın gazelimi
Kökümü yakıyor
Benden dökülenler...
Amoresmuerte