Acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun
İzlerime rastlıyorsun, bıraktıklarıma.
Oyolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili, orada benden savrulan parçalar kurusa da izleri var hâlâ yolun kenarında.
İzini sür yolun, acının ormanı büyütür insanı
Vakit geniştir, ufuk sandığından daha yakın.
Acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun
Ustası olacaksın içine geidiğin tellerin
Hangi sızıyla titrer içinde, hangi sesle
Büyür bir aşk, hangi sesle ölür, bileceksin.
Ne zamandı bilmiyorum, yaşadıklarından sana kalan tortu, seni olduğun yere çakan, olduğun yerde fırtına koparan korku.
Kendi sarmalında döndün, döndün, sanma ki daha dönmeyeceksin kalsan da bir yer için, aslında hep gidiyorsun.
Şimdi, acının ormanından geçiyorsun
Her şey bir daha kanasa da
Ne geçtiğin yola ne sana dokunabilirim ben.
Geç meleğim, senin de şarkıların olsun içindeki telleri titreten.