Madem günün birinde öleceğiz ve ne zaman göçüp gideceğimiz belli değil (Belki yarın, belki bu hafta veya bir başka gün) o halde hiç müzik listesi bırakmadan gitmek olmaz, geç kalınmışlığın telafisi yok çünkü ölüm gelirken bize sormayacağından hiç umulmadık bir anda yeryüzünden silinebiliriz, o yüzden ne olur ne olmaz diye sevdiğim şarkıların
nasıl ki
bir ana ceylan
vurulmuş yavrusuna
içten yanıyorsa
ve nasıl ki
teksas'lı bir kız
almanya'da öleni
istanbul'da arıyorsa
Bilir misin unutmak zor bazı şeyleri
Seninle geçen günleri, geceleri
Bir kalbin çarpmasını
Bir kuşun kanat çırpmasını
Göğsüne taktığın çiçeği
Saçına konan minicik bir böceği
Hele bir yalnızlık var ki senin eserin
Seneler geçse de unutulmuyor
Böylece geçip gidiveriyor zaman
Bir eziklik oluyor bizde kalan
Ve şimdi ben İstanbul'da
Mayısın otuzunda
Öyle ezik, öyle kırık
Senden ayrı yalnızlığımı yaşıyorum
Her gece
Öksüz ellerimle siliyorum yetim gözlerimi Anlasana
Seni sevdim ben
Bu aşka adadım kendimi..
Sayfa 197
İlkokula gittiğim yıllarda öğretmenimiz bize Kelime Defteri tuttururdu. Öğrendiğimiz yeni bir kelimeyi ona yazardık. Karşısına da bir veya birkaç cümle. Bu köşedeki edebiyat denemelerimden ekim başında çıkacak bir kitabın adını daha dün Kelime Defteri koyduğumda bu yazıyı yazmak da aklıma geldi. Her yazarın belli kelimeler etrafında döndüğünü
