Gece gece

Çoğunlukla korkularımız yüzünden, nefretimizi ve kinimizi doğru yere yöneltemeyiz. Bunun yerine, bizi en çok seven ve bize en çok değer veren insana döner saldırganlıklarımız, karanlıklarımız.. Sevdiğimizi nasılsa kaybetme olasılığımız yok diye düşünürüz. Oysa önce sevdiklerimiz eksilir bizden.. Onlar gittiğinde açılan boşluk ise hiçbir şeyle doldurulamaz.

Kavgalarımız bile lezzetliydi bizim. Kavga etmek, hayat belirtisidir. Kavga yoksa hayat eksik demektir.

İnsan birini sevince dünyadaki herkesi sevmeye başlıyor. Seviyorduk, o yüzden çevremizdeki herkesi de sevmeye başladık. Sevmek eninde sonunda bir güven işi, hem kendine hem de karşındakine güven.Güven de bulaşıcıdır. Kendine güvenen insan herkese güvenmeye başlar, o yüzden herkesi sevmeye başlar.

Aşk değil belki ama sevgi, güven üzerine inşa edildiğinde gerçek değerini buluyor.

Sanırım ailesiyle ilgili acılarını en derinine gömerek başa çıkabiliyordu hayatla. Belki de bu yüzden ailesi hakkında konuşmayı hiç sevmedi, konuştukça acısı suyun üzerine çıkar, canını yakardı.

Böyle en ciddi anlarda, hayatı bir oyuna çevirip yaşanır kılması benim de hayata katlanmamı sağlıyordu.

Ne öğrendiysem, hangi deneyimi yaşadıysam, hangi çıkmaz yollara sapmışsam, ne kadar hata yapmışsam inan ki her şey sadece ama sadece sana gelebilmek içinmiş. Sanki kader diye birşey var ve sürekli beni sana, seni de bana hazırlamış.