Susar ve karanlığı düşünür
Gecenin bir kesiminde insan
İçinde beyaz bir kalabalık
Ve aşk zaten gürültülüdür
Benim korkum ve umutsuzluğum
Artık ölmüş bir adam gibidir
Kendini hiç hatırlamayan
Bana öyle geliyordu ki, ben şimdiye kadar kendimi tanımamıştım. Şimdiye kadar tasarladığım haliyle dünya, değerini yitiriyor, geçersizleşiyordu; gecenindi söz; dünyanın yerine gecenin karanlığı hüküm sürüyordu (bana öğretmemişlerdi geceye bakmayı, geceyi sevmeyi).
İnsan bir gece vakti yalnız başına kaldığında gerçekten kendisiyle baş başa kalabiliyor. Yani sanırım gecenin karanlığı insanı kendine getiriyor. Ben de onun için gündüzden çok geceyi seviyorum.
... Aklımda binlerce hatıra; çoğu mezara gömülmüş. İnsan gecenin bir vakti, hiç bilmediği bir şehirde ve yalnız başına öylece durup da gökyüzünü seyredince neden aklına canını en çok yakan hatıralar geliyor ki?
Nedenini ben de bilmiyorum ama şundan eminim ki insan bir gece vakti yalnız başına kaldığında gerçekten kendisiyle baş başa kalabiliyor. Yani sanırım gecenin karanlığı insanı kendine getiriyor. Ben de onun için gündüzden çok geceyi seviyorum.