Ve fark etti ki geçmişi özlemiyordu. Özlem duyduğu yegane şey geçmişte ki salt huzurdu. Huzuru öylesine çok özlemişti ki şuan tüm ruhu buna aç yaşıyordu. Koşuşturup durduğu hayat onu bir çıkmaza sokmaya çalışırken hep direnmişti. Ama artık... artık koca okyanusta kulaç atmayı bırakmıştı. Üstelik huzurunda geleceği yoktu. Dinliyor ama konuşmuyor, yürüyor ama nereye gittiğini bilmiyordu. Adeta ışığı sönmüş bir yıldız gibi sönük ve soğuktu. Geceleri ıslak kaldırımlarda yürürken ona eşlik eden yağmur damlaları bile onun bu ruhsuz haline katlanamıyor, bir an önce şakaklarından kayıp soğuk kaldırımlarla buluşmak için can atıyorlardı. Melankolik ruhtan sonra ruhu şimdi öyle bir noktaya evrilmişti ki şuan değil konuşmak, susmakta acı veriyordu.
Ve Simaycı gökyüzüne baktı. Karanlık geceye hakimdi... Saatler anıları anımsatıyordu. Ruhu daraldı. Yine tüm dünya ruhundaymış gibi hissetti. Sonra, sadece üç adım sonra yığılıverdi ıslak kaldırımlara.
Kendine geldi. Rüyadan uyandı. Ne önemi var?
Bu şiirlerin hepsini sana yazdım ben Leyla ,
Seni sıradanlıktan çekip çıkaran iki buruk cümlemdi.
Güzelliğini kalemime yansıtan ,
Dilime pelesenk olan gözlerindi.
Bu satırları senin için kaleme döktüm ben Leyla ,
Seni yaşatmaya çalışan mürekkebimdi.
İhtişamını kağıda döken ,
Duygularıma eşlik eden benliğindi.
Bu gece yıldızları senin adına izledim Leyla ,
Seni düşümde vazgeçilmez kılan sadakatimdi.
Geceye namını salan ,
Bahtının karasıydı.
.
-Hediye Durmiş "Leyla"🖤
Vorontsovlar, muazzam bir hayat sürüyordu. Çar ailesinden sonra ülkenin en önde gelen ailesiydiler. Her zaman sevilmeseler de daima konumlarına yaraşır bir muamele görüyorlardı. Aristokratların birçoğu bu aileyi kıskanıyordu. Ailenin üstünlüğünü kabul eden halk, Vorontsovları seviyordu. Soyluların aksine halk, Vorontsovların huzurunda ayakta
İnsan kalabalıklar arasında yalnız,
Saçlarımda dans eden rüzgarın melodisi,
Yalnızlığıma eşlik eder olmuş.
Tenime düşen yağmur damlaları,
Gözyaşlarımda kaybolur olmuş.
Ayna karşısında tanıdım yüzümü,
Yabancılaşmış, geçmişle kırık dökük,
Gözlerimde yansıyan boş bakışlar,
Sessiz çığlıklarla dolu olmuş.
Kalbimde yankılanan yalnızlık,
Geceye karışmış, derinliklere dolmuş.
Belki bir gün yıldızlarla konuşurum,
Gecenin karanlığında bulurum kendimi
Ama şimdi..
e.
“İyilik eden, iyilik bulur”. Geceye bir hikaye bırakalım.
Bir zamanlar Hindistan'da, denize bakan muhteşem bir kalede kötü kalpli bir dev yaşarmış. Dev, savaşlara katılmak için uzun yıllar evinden uzak kaldığından, yakındaki köyün çocukları devin güzel bahçesine girip büyük bir keyifle oyunlar oynarmış. Bir gün, dev evine dönmüş ve küçük çocukların hepsini bahçesinden atmış. Tiksinti ile meşe
Sayfa 287Kitabı okudu
Eliçabuk erken
yakaladı gözümü,
derken göründün sen ---
kaç martı var
alnına eşlik eden?
Sana dalgalarla takırdadı o söz,
reddettiğim, geçti yanından
öteye,
taş hışmıyla savrulan bir kapı artık,
itiraf et onu
olgunlaşmadan doğmuş geceye.
Paul Celan
29.9.69
Sayfa 5
