Skye, küçük yaşta annesini kaybetmiştir. Babası sürekli işte olduğu için küçüklüğünden beri ona bakıcılık yapan ile MaMaLu ve onun oğlu Estaban ile yalnız kalmıştır. MaMaLu Skye’ın anne sevgisi olmadan büyümesini istemeği için oğlunu ne kadar seviyorsa Skye ‘ı da o kadar sevmiştir.
Ancak birgün babası taşınmaları gerektiğini söyler ve hızlıca evlerini terk ederler. O günden sonra MaMaLu ile Esteban’ı görmemiş ve aradan yıllar geçmiştir. Şimdi ise doğum gününde kaçırılmış ve kendini namlunun ucunda bulmuştur.
Damian Caballero’nun, istediği şey fidye, para ya da mücevher değildir. Tek istediği şey Skye’ın babasından intikam almaktır. Ama ne için? Skye bu sorunu cevabını ararken, git gide kurtarılma umudunu yitirip kendini açlık, korku ve küçük düşürülmenin eşiğinde bulmuştur.
Üstüne üstlük Damian ile aralarında tehlikeli yakınlaşma başlamıştır. Skye duygularının önüne geçmeye çalışırken, tam tersine kendini son sürat Damian’a koşarken bulacaktır.
Ne yazıkki sevemedim. İlk seksen sayfa ve son elli sayfayı okurken keyif aldım ancak bu da kitabı sevmeme yetmedi. Kitap akıcı bir şekilde gitmesine rağmen yazar beş kitaplık olayı üç yüz sayfaya sığdırmaya çalışmıştı ve kitapta verilmek istenen hiçbir duyguyu hissedemeden bitiyordu. Aynı anda üzülüp, sevinip, şaşırıp, ağlayıp, sinir krizi geçiresim geldi. Kitaba girip Skye’ı sarsmak ve artık kendine gel diye bağırmak istedim. Damian ise ayrı bir olaydı.️ Kısacası ben sevemedim ama şans vermek isteyenler akıcı bir şekilde kitabı okuyabilir.
Spoiler içerir
Yanılgılar Komedyası
Tam olarak can sıkıntısında okunacak bir eser. Neşenizi yerine getireceği kesin.
Kitapta birbirini kaybeden iki ikiz kardeşin birbirlerine kavuşmaları anlatılıyor. Bütün karakterler çok iyi betimlenmiş, özellikle Efesli Dromio'nun karısını, Sirakuzalı ikiz kardeşi Dromio muhteşem bir şekilde tasvir ediyor. Tek beğenmediğim karakter kesinlikle Adriana'nın kız kardeşi olan Luciana. Tamamen kadınları köle olarak gören bir zihniyet ve o kadar aptalca düşünceleri var ki: "Boyun eğmeyi öğreneceğim sevmeyi öğrenmeden önce..." Ağzının ortasına geçiresim gelmişti ve maalesef gerçekten böyle düşünen kadınlar var hâlâ günümüzde. Delirmelik.
Kitapta hiç beklemediğim şey, rahibenin Antipholus'ların annesi çıkması. Gerçekten şaşırttı.
Kitapta beğendiğim bir ayrıntıyı alıntılamak istiyorum:
Sirakuzalı Antipholus
Adı ne?
Sirakuzalı Dromio
Şendaze* efendim. Adı ile birlikte üç endaze eder, yani kalçasının bir yanından ötekine üç endaze bile az gelir.
*Yazar, burada Nell adı ile 30 cm.lik bir ölçüyü ifade eden ell kelimesini kullanarak söz oyunu yapmış. Biz de adı Şendaze yaptık ve 65 cm.lik bir ölçü olan endaze ile eşleştirdik.
Bu bölümü gerçekten beğendim çünkü anlamı bozmadan çeviriyi çok güzel kitaba aktarmış. Ayrıca Özdemir Nutku beyin önsözü de gerçekten çok hoş olmuş.
Mutlu sonlu güzel ve komik bir hikâye. Tavsiye ederim.
Sahi neydi iki alemde de cennet? Mümkün olabilir miydi böyle bir şey? Elbette olurdu. Bu nadide eserde her iki alemimizi de cennete çevirebileceğimiz vurgulanıyor. O kadar etkileyici bir üslupla anlatılmış ki okur okumaz hayatına geçiresi geliyor insanın. Her 2 alemini de cennete çevirmek isteyenlerin adresi...
475 syf.
6/10 puan verdi
Yazar kitabın sonunda kitap yorumları yazan okurlara "Spoiler vermeyin. Kitabın sürprizleri kaçmasın. Onlar da sizler gibi bu köşeleri ve sürpriz şaşırtmacaları kendileri keşfetsinler." demiş.
Üzgünüm Scott Sigler ama kitabınızda hiçbir şaşırtıcı durum yoktu. Ha evet sonlara doğru belki bazı okurken şaşırabilir. "Oha bu nasıl
Yıl olmuş 2019 ve ben Cahit Sıtkı'yı yeni okuyorum. Hayıflanmamak elde değil çünkü çok çok sevdiğim bir şair oldu. Tabi Desem Ki, Otuz Beş Yaş gibi şiirlerini mutlaka okul sıralarında otururken duyduğum oldu ama başka ne şiirleri var diye merak edip açıp bakmamışım bile. Ayıbımı paylaştım.
Çok şükür kütüphaneler var. Ben kütüphane rafları arasında gezmeyi, kitapların tozlu kokusunu içime çekmeyi, elime alıp karıştırmayı, orada dakikalarca vakit geçirmeyi hayatımın en güzel aktivitesi olarak görüyorum. En kazançlı aktivite. Hep orada kalasım, orada vakit geçiresim geliyor ve buna engel olamıyorum.
Bu kitabı da böyle raflar arasında gezerken denk gelip almıştım. 97 yılından gelmiş rafların ortasına. Eskimiş sayfaları arasında Cahit Sıtkı ile beraber bazen ölümün korkusunu bazen de yaşamanın heyecanını paylaştım. En çok onun yaşama sevincine, sevda sözcüklerine, hayatı sevmesine hayran kaldım. Ölüme böyle güzel övgüleri olan tek şairdir belki de. Ölüme adım adım yaklaşan ruhunu takip ettim sayfalarca. 35 yolun yarısı deyip 46 yolun sonu oldu onun için. Sayfalarca şiir bıraktı ya bize olsun. Bolca güzellik sundu şükran olsun.
Neredeyse tüm şiirlerinden sevdiğim mısraları oldu. Hepsini paylaşmak istedim ama okuyup kendiniz keşfedin biraz da onu.
Keyifli okumalar...
Spoiler*****
