Anneme özlem...
Bundan beş, altı yıl önceydi… Bu zamanlardı yine. Mayıs'ın ilk haftası geçmiş. Galatasaray’ım şampiyonluğa adım atmak üzereydi. Arkadaşlarla sözleştik, akşama Taksim'de şampiyonluk kutlamalarına katılacaktık... İşten eve geldim. Cumartesi akşamüzeri, koltuğa yaslandım...
Televizyonda birbiri ardına sıralanmış kapitalizmin "anneler
Gönül İncelemesi
“BEN DELİ DEĞİLİM” diyenler için (Bedava Haftasonu Terapisi)
İrvin David Yalom'un orjinal ismi “Lying on the couch” ve bizdeki ismi “ise psikologların hastaları için kullandıkları uzun koltuktan aldığı ismi “DİVAN” ile karşımıza çıkıyor. Aslında bu roman bana daha çok istatistik raporu veya dökümantasyon tadında gerçek yaşamdan kesitlere yer veriyor. 
Irvin D. Yalom da zaten tıp fakültesini bitirmiş bir
Sesimi Duyan Var mı?
Sahi siz duydunuz mu sustuklarımızı?
Hayat devam ediyor… mu gerçekten?
Birinci yıl… Bir yıl 365 gün müydü? Peki neden ben 365 yıl geçmiş gibi ama aynı zamanda da bir saniye bile geçmemiş gibi hissediyorum?
Bir daha gökyüzünü, güneşi, denizi, sevdiklerinizi göremeyeceğinizi, artık her şeyin bittiğini düşünüp yaşamdan koptuğunuzu hissettiniz mi?
Zaman
Erteleyip dururuz nedir akan bu zaman ?
Hiç de affı olmuyor deneğimlediğim kadar
Peş peşe gelmektedir gün, ay sıfatında
Yaratıyor geçmişi ilerledikçe her an
Vakıf nasıl olunur tarihin zamanına ?
Kontrolde değilse hebadır günler tamam
Dakikasına can verip,can bağışladığında
Hiç de dönüp bakmayız bu anın kararına
Bir durup da düşünsek şöyle akan