GEÇMİŞİN GÖLGESİ

“ Ne olursa olsun zaman her şeyin üstesinden geliyor,yaşlılığın da tüm duyguları boşa çıkaracak özel bir gücü var.İnsan ölümün yaklaştığını hissediyor,ölümün gölgesi yolunuzun üzerine kapkara düşüyor,işte o zaman her şeyin rengi artık o kadar canlı olmuyor ve insanın içini o kadar yakmıyor ve tehlikeli gücünden çok şey kaybediyor.”

Zweıg’ın kadın psikolojisini bu denli okura hissettirmesini takdir ediyorum.Korku kitabında da aynı şekilde bir kadının yaşadıklarını anlatış şekli gerçekten mükemmeldi.Acaba yaşanmışlıklarını mı bizlere aktarmış diye düşünmedim değil doğrusu.Siz hiç tanımadığınız birine hayatınızda unutamadığınız ve dönüm noktası olabilecek 24 saat içinde yaşadığınız her şeyi anlatabilir misiniz?Evet bu eser Mrs.C.’nin tanımadığı birine yıllar önce yaşadığı 24 saatlik bir zamanın nasıl hayatını etkilediğine tanıklık ediyoruz.Kumar bataklığında sürüklenen bir genci hayatının merkezine alması üzerine hüsranla sonuçlanan bu durumun konu alındığı eser kısa olmasına rağmen üzerine epey kafa yorulacak cinsten.Sevgi,merhamet ve güven duyduğu gencin bir anda verdiği sözleri tutmaması üzerine yıkım yaşayan Mrs.C.’nin yıllar geçmesine rağmen kendisini yargılamadan dinleyen bir kişiye iç döküşünü anlatan bir eser.

“ İşte o gün,ruhumu tıkayan taş koparak yuvarlandı ve bütün ağırlığıyla tüm geçmişin üzerine çöktü ve yeniden dirilmesini engelledi.Bütün bunları size anlatmak bana iyi geldi.Şimdi kendimi daha hafiflemiş ve neredeyse mutlu hissediyorum.”

İlginçtir ki okuyanlar, Gülseren Budayıcıoğlu kitaplarını ya çok seviyor, ya da sevmiyor. Ben sevenler tarafındayım. Psikolojiye oldum olası merakım varken, gerçek olayların bir psikiyatristin gözünden anlatıldığı bir kitabı kaçırır mıyım? Fikrimce, insan denilen canlı, fazlasıyla ilginç zaten. Onu, ruhuyla, düşünceleriyle, hücreleriyle böyle canlı, canlı izleyip, görmek çok iyi oluyor.

Bu yazarın ilk kitabıymış.Açıkcası kitabın yarısına kadar bir acemilik hissediliyor. Betimleme pek yok, sadece konuşmalar var. Kliniğe gelen insanların doktora anlattıkları olmasa, kitap sıkıcı denecek bir kıvamda ilerliyor. Sonra, Budayıcıoğlu biraz daha betimleme kullanınca tadında ve yerinde devam ediyor.

Kitapta o kadar çok insan ve hayat hikayesi var ki. Biri bitip, biri başlıyor. Temizlik takıntısı olan ve çöpleri atamayan üç Kız kardeş, piyangodan çok para kazanınca soluğu doktorda alan heyecanlı genç, ayılıp bayılarak kocasının ilgisini üzerinde tutmaya çalışan zengin, güzel kadın, terk edildiği için deliren ve eski sevgilisini öldürmeyi planlayan adam, ona aşık bir adamın, onu takip edip tüm konuşmalarını dinlediğini iddia eden bir genç kız, panik atak hastası bir iş adamı...

Belli ki kitabın ana teması şu: Anne ve babasının doyuramadığını dünya doyuramıyor. Kaderlerimiz ve geleceğimiz, doğduğumuz evlerde şekilleniyor. Yani, psikiyatristlerin hastalarının çocukluğuna inmeleri boşuna değilmiş.

Normal şartlar altında da kitap okumak benim için terapidir. Fakat, bu kitap ekstra terapi oldu. Yani yumuşacık oldum.

*Biraz olsun kendini sevmeyi becerebilirsen, bundan sonra daha huzurlu bir hayatın olur.

*Hepimizin içinde az çok geçmişin gölgesi var.

*Asıl ölüm galiba temelli unutulmak.