Zor peydâ olur elem. Hem mukavemet etsen dahi dağ sırtlarından kopar da gelir. Kimileri çığ der karşı koyamadığı bu hadiseye; biri ise "pes edin" diyor ısrarla. Fakat azizim bu ne çığdır böyle? İnsanın dizleri titriyor, gönlü daralıyor, öyle nüfuz ediyor ki adeta ruhu kabzediyor. Gel hadi koynuma desem, havsalam, taşır mı bilmem bu ucubeyi ? Yaşamı ölüme iliştirmeye çalıştığım bu mabette direnemem daha fazla. Dâhiyane iddiaları olanlar düşünsün. En nihayetinde elem tarafından taciz edilen ben değilim sadece. İtaat etmeye yeltenenler düşünsün. Nasıl olsa sade mutluluk isteyen ben değilim. O halde kopsun dağın bağrından bu elem, önüne alabildiği her şeyi söküp sürüklesin. Buna çok da sevinirim. Zira ben de sizin gibi elemin kendisiyim.
Hasret kaldım gülüşüne
O sıcacık öpüşüne
seviyorum değişine
Hasret kaldım hasret kaldım sevgilim
Boynu bükük duruşuna
Ardım sıra bakışına
Kollarımda yatışına
Hasret kaldım hasret kaldım sevgilim
Usul usul sokulmana
İçin için ağlamana
Canım deyip sarılmana
Hasret kaldım hasret kaldım sevgilim
Seni sensiz yaşamak
En kötü kader olsa gerek
Ey benim hasret kokan sevgilim
Bu ayrılığa dayanır mı yürek
Gel desem gelemezsin biliyorum
Ama ben seni yaşıyorum
Seninleyim ve tek
Gel desem de gelme derim ama hala beklerim diyerek bu defteri de kapayalım...