Salonun köşesinde yan yana iki koca otomat duruyordu. Birinde kitaplar, diğerinde atıştırmalıklar vardı…
Orwell’ün 1984’ü. Kapaktaki tek göz camın arkasından bana bakıyordu. “Sevgili George Orwell, dünya öyle bir hale geldi ki, torunlarınızın en büyük korkusu öngördüğünüz gibi sürekli gözetim altında olmak değil. Yaptıklarının, paylaştıklarının, ceplerinde taşıdıkları kameralarıyla kesintisiz olarak çektikleri hallerinin görülmemesi. Yani gözetlenmiyor olmak. Saygılar.”
Sayfa 127 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
"Kütlə heç vaxt öz-özünə ayağa qalxan deyil və sadəcə, əzildiyinə görə də qiyam qaldırmaz. Kütlənin öz həyat şəraiti ilə müqayisə etməyə bir standartı yoxdursa, əslində, əzildiyindən xəbəri də olmaz".
Sayfa 264Kitabı okuyor
"Yer üzündə cənnət ideyası məhz gerçəkləşə biləcəyi anda gözdən düşmüşdü".
Sayfa 260Kitabı okuyor
Yasalar ne derse desin hastanelerde kendi tedaviniz hakkında fazla söz hakkınız yoktur.
Evinizde ölmekle bir hastanenin yoksullar koğuşunda ölmenin arasında fark vardır.
Sanki bazı hastalıklar sadece gelir düzeyi düşük insanlara taarruz ediyormuş gibi gelir insana.
İnsanlar hep savaşın korkunçluğundan söz ederler, oysa insanların ürettiği silahların hangisi bazı yaygın hastalıkların acımasızlığıyla yarışabilir ki?
"Tabii insan yaşamak ister hatta çoğu kez salt ölüm korkusundan devam eder yaşamaya, oysa ben, simdi olduğu gibi o zamanlar da aniden ve fazla yaşlanmadan ölmenin daha iyi olduğuna inanıyordum."
İnsan kendinden başka hiçbir canlının çıkarlarını saymaz.
Sayfa 12Kitabı okuyor
