En kötü suçlu için en uzun işkence oyununu oynadılar.
Dediğim gibi, karanlık zihinlerin gerçek dehasını hafife almışım.
Dünyanın tezatlar ve garabetler müzesi olan memleketimizde, gerçek bahçıvan olan müstahsiller suçlu, diken yetiştirirken garplı bahçıvanlar şen ve esen... Korkuyoruz ki, çarmıhçılar, bir alışkanlıkla bizi de çarmıha gerip, sonra aziz diye cesedimizin başında ağlamasınlar!..
Çağdaş insanın bu yalnızlığı ve parçalanmışlığı ile ilgili olarak, çağımızın büyük edebiyatçılarından Octavio Paz da, bir yazısında şöyle diyor: “Her ne kadar insan serüveni yeni şiirde de sürüyorsa da seslendiği kişiler değişmiştir. Eskil doğa yiter, onun yerine, soyut kenti ve eski sokaklarla saygın anıtlar arasında, makinelerin korkunç
Sayfa 154 - 155Kitabı okuyor
Ana-baba ve çocuk ilişkileri konusunda yazılanların bir başka sonucu da, bazı yetişkinlerin kendi sorunlarından ana-babalarını sorumlu tutarak onlara karşı düşmanca tutumlar geliştirmeleri biçiminde olmuştur. İnsan yetişkin yaşamında ana-babasının kusurlarının izlerini taşısa bile bundan ötürü onları suçlamak kendisini de suçlu hissetmesine neden olur. Bu, yetişkin bir varlık olarak insanın kendi varoluş sorumluluğunu üstlenememiş olmasının suçluluğudur. Ana-babalarımızdan alacaklı olduğumuz bir gerçek de olsa, geçmiş yeniden yaşanamaz. Bazı insanların daha elverişli koşullarda yetişmiş olmasının yarattığı eşitsizliğe isyan etmek de bizi kendi sorumluluklarımızı görmekten alıkoyabilir.
Sayfa 50 - Metis
...insanları suçlu değilken tutuklayıp gerçek suçluları tutuklamadığından yakınıyorlar.
Sayfa 188 - Domingo YayınlarıKitabı okudu
"Aldığımız her nefes bize kendimizi suçlu hissettiriyor, lükslerimiz ve çilelerimizle bir kum havuzunda oynuyormuşuz gibi hissettiriyor. Bir yandan suçluluk duygusuyla havuzumuzda eşelenirken bir yandan da gerçek dünyanın dev bir yumruk olarak art arda üzerimize inmesini, kurduğumuz her şeyi tuzla buz etmesini bekliyor, hatta istiyoruz. Kafka okuduk, gerçeğe mazoşistçe bir düşkünlüğümüz var."
Sayfa 148 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
