Güzel günleri asla göremeyeceğime inandırdılar.
Ben bunu söyler söylemez, pencerenin camına bir kuş çarpıyor. Boynunun kırılışını görüyorum. Gözlerimin içine baka baka ölüyor. Aklımdan geçenler gibi, usulca kayarak düşüyor...
Ne geçmişe güvenimiz var, ne bugüne ne de geleceğe. Ölülerimizi sırtımızda taşıyoruz. İnatla doğurmuyoruz. Çoğalmıyoruz. Geceleri daracık mezarlarda uyuyoruz. Gündüzleri ha öldük ha öldürdük diye korkuyoruz. Kötüyü gördük. Unutamıyoruz.
Sizi bir severler, ölürsünüz.
Zaman hep yuvarlak. O yüzden devamlı başa dönüyor kader. Katiller yeniden yeniden ve yeniden doğuyorlar. Kadınları itinayla itinayla itinayla severek ve severek ve severek bir bir öldürüyorlar. Her başarılı erkeğin arkasında kâbus gibi bir anne...
Cesedin masada çürüyor. Akşam koltukta çürümeye devam edecek. Sonra yatağında çürüyeceksin. Sabah kahvaltı sofrasında. Arada kapının önüne çıkacak, orada yüzün güneşe dönük çürüyeceksin. Bazen sokaklarda dolaşacaksın. Kokun, o kesif kokun da peşinden gelecek. Sonra eve döneceksin. Kapıyı açmadan önce biraz düşüneceksin.
Öfkeli bir gergedan sabrıyla...
Güvenli sandığım hayatımda, korktuğum ne varsa tek tek başıma geliyor...
Sayfa 108Kitabı okudu
Aşk sandığım şeyin aşk olmadığını anladığım an...