Füruzan’a merhaba. Yazarın ilk kitabıymış. İlk başlarda bir kavram karmaşası, sanıyorum okuyamayacağım sonra anlıyorum tarzını, güzelliğini. O düz yazan biri değil. Kitapta 12 öykü var, gözyaşına sebep olacak acılar, trajediler var. İç sesler farklı farklı kişilerin, zaman bir sarmal olabiliyor ileri geri. Kadınlar var; ağa karısı, vali kızı, göçmen, kocası ölmüş, evlat gömmüş, hizmetçi verilmiş, yatılı okumuş, ezilmiş… nefes almış ama yaşamamış kadınların öyküleri.. En çok etkilendiklerim haraç ve Edirne’nin köprüleri oldu. İyi ki yazmışsın Füruzan.
