‘’Ya insanlara ön yargısız yaklaşıp, insanlarla iletişim kurup onlar tarafından kandırılan bir aptalım ya da onlara sürekli şüpheyle yaklaştığım için doğru dürüst iletişim kuramayan bir paranoyağım. Endişeliyim, kararsızım, mutsuzum!.. Eğer bütün bir ömür böyle sürüp gidecekse! İnsan olmak ne kadar zormuş!’’
•Nerden başlasam hislerimi nasıl anlatsam bilemiyorum. Okuma alışkanlığı genel olarak kurgu kitaplar olan birisi olarak bir yazara, zihnine, kalemine bu kadar hayran olmaya, empati yapabilmeye alışkın değilim. Sevdiğim çok fazla yazar çok fazla seri var ama hiçbirinde Sōseki’de hissettiğimi hissedemediğimi anlıyorum gün geçtikçe. Kendisini bu kadar sevme sebebim kişiliğinde kendimden bir şeyler bulabilmem olduğunu düşünüyorum. Sōseki naif, sakin, kendi halinde bir adam. Karşı taraftan onu tetikleyecek bir şey gelmediği sürece kimseye kötü hisler beslemeyen birisi.
•Cam Kapının Ardı’nı yazar ölümünden bir sene önce kaleme almış. Kitabın ilk 30 sayfasında Sōseki’nin küçüklüğünden yetişkinliğine kadar olan fotoğraflarını görüyoruz. Devamında ise, yazar kendi hayatını ve hayatından bazı kişileri anlatmış. Neredeyse her öyküde ölüm temasının kasvetini hissedebiliyorsunuz. Sōseki karamsar tarafını bize hissettirmemek için uğraşmış ama yine de iliklerinize işliyor. Ölümünün yaklaştığını hissetmiş ve bir veda kitabı yazar gibi adeta. Kendisine olan hayranlığımı hiçbir zaman tam olarak kelimelere dökemeyeceğim.
Mutlu Prens'le. Oscar Wilde falan bilmem o zaman, elime geçmiş ve okumuştum. Yıllar yılları kovaladı, yollar yolları. Ve o yol bir gün 
Dorian Gray'in Portresi'ne düştü. Aman
