çeşit çeşit yalnızlık vardır. Momo'nunki çok az kişinin bildiği ve çok az kişinin dayanabileceği bir yalnızlıktı. bir hazine sandığının içine kilitlenmiş ve hazine her gün çoğala çoğala sonunda onu boğacakmış gibi hissediyordu. hiçbir çıkış yolu yoktu. kimse ona ulaşamıyor ve o da kimseye varlığını gösteremiyordu. dağ gibi bir zaman yığınının altında bunalmış kalmıştı.
bazen o renkleri hiç görmemiş, o müziği hiç duymamış olmayı dilediği saatler bile oluyordu. ama ona sorsalar ölüm pahasına bile olsa yaşadığı olayları dünyada başka hiçbir şeye değişmezdi. artık öğrendiği bir şey vardı: başkalarıyla paylaşılmayan zenginlikler insanı mahvediyordu.
hayal kurmak, suç işlemekten farksızdı. en dayanamadıkları şey ise sessizlikti. çünkü sessizlikte gerçek yaşantılarının nasıl olduğunun farkına varıp korkuya kapılıyor ve hemen gürültüye başlıyorlardı. tabii, öyle çocuk bahçesinden gelen neşeli bir gürültü değildi bu. kenti günden güne dolduran , sinir bozan ve huzursuz eden bir gürültüydü.
Momo, herkesi her şeyi dinlerdi. Böcekleri, otları, yağmuru, hatta ağaçlar arasında dolaşan rüzgarı bile. her biri ona kendi dilince bir şeyler anlatırdı. Bazı akşamlar, bütün arkadaşları evlerine döndüğü vakit, o tek başına yıldızlı gökkubbenin altında taş basamaklara oturur ve o görkemli sessizliği dinlerdi. Bazen de kocaman, dev bir istiridyenin içinde oturup yıldızlar alemini dinliyormuş gibi olurdu. işte o zaman hafif ama gizemli bir müzik yüreğine dolardı sanki.
