Okuduğum 4. Salinger kitabı.
Çavdar Tarlasında Çocuklar'ı okuduğumdan beri Salinger'ın yazım tarzına hayranım. Ama tam olarak hangi özelliklerine hayran olduğumu açıklamakta zorlanıyorum. Bazen hikayelerinde hayattan sıradan bir anı kelimelere döküyor ve anlattığı şey bana inanılmaz şekilde tanıdık geliyor. Bir yandan da sanki anlatmak istediği çok daha derin şeyler var ama ben tam olarak anlayamıyormuşum gibi hissediyorum.
Yükseltin Tavan Kirişini Ustalar ~ Seymour Bir Giriş kitabı Salinger'ın ünlü Glass ailesinin en büyük iki çocuğu ile ilgili, Seymour ve Buddy.
Hikayeyi Buddy'nin ağzından dinliyoruz, intihar etmiş olan abisi Seymour'u anlatıyor. İlk bölümde Seymour'un son anda vazgeçtiği düğünü hikaye şeklinde, akıcı ve tam Salinger tarzında yazılmış.
Seymour ölünce Buddy onun şiirlerini yayımlamaya karar verir ve Seymour hakkında okuyucularına (kendisi de bir yazar) günce şeklinde bir yazı yazar, bu da kitabın ikinci bölümü.
İkinci bölüm ilk bölüme göre çok daha ağır ve dolaylı bir dile sahip, özellikle ilk sayfaları. Ama Salinger'ın kitapları arasında bize o gizemli Seymour karakteri hakkında en çok bilgi veren kısım burası, aynı zamanda kitabın ilk bölümünde de Seymour hakkında daha derinlemesine çıkarımlar yapabiliyoruz.
Seymour'un karakteri burada anlatabilmek için fazla karışık ve altında derin bir felsefe yatıyor. Bu yüzden anlatılmaz okunur bir eser demek doğru olur sanırım.
Son olarak kitabın harhangi bir yerinde (özellikle ikinci bölümün başlarında) sıkıldığınız için bırakacaksanız son 50 sayfaya kadar devam etmenizi şiddetle öneriyorum çünkü sonlara doğru anlatılanlar çok çok etkileyici ve güzeldi.
