Kitapları sever misiniz? Sadece okumak için değil, kütüphanenizde seyretmeyi, koklamayı, başlarına en ufak bir şey geldiğinde içiniz sızlayacak kadar çok sever misiniz? O zaman kitaplara duyulan âşkı ve biraz da aşırısını konu alan 
Carlos María Domínguez imzalı 
Kâğıt Ev , tam size göre..
Kâğıt Ev, bir kitap tutkunu olan Carlos Brauer'in gizemli hayatını konu alıyor. Hikaye “1998 ilkbaharına Bluma Lennon, Soho’daki bir kitapçıdan Emily Dickinson’ın Şiirler’inin eski bir baskısını aldı ve ilk köşe başında, tam da ikinci şiiri okumaya başladığında bir arabanın altında kaldı,” diye başlıyor kitap.
Sıkı bir kitap tutkunu olan anlatıcımız arkadaşı Bluma Lennon'ı kazada kaybettikten sonra Lennon'a gönderilmiş esrarengiz bir zarf teslim alır.
Zarfı açtığındaysa sayfalarının arasında çimento kalıntıları olan taşlaşmış bir kitap çıkar. Ve içinde de Blauma’nın elinden Carlos adında bir adama yazılmış küçük bir not var.
Anlatıcımız bu kitabın neden bu halde olduğunu merak eder ve Carlos Brauer'ın izine düşer.
Kâğıt Ev çok kısa ama doyurucu bir kitap. Eğer siz de kitap tutkunu biriyseniz Kâğıt Ev'den sonra kendinize şu soruyu sormanız kaçınılmaz olacaktır: "Bende mi böyle olacağım?" :)
Hokus Pokus - Muhteşem Sihirbazlar ve Onların Akılalmaz GösterileriPaul Kieve · Tudem Yayınları · 201011 okunma
Belleksel yeteneklerimizin yetersizliğini ve eksikliğini bir kere daha görmek canımı sıkıyordu. Fakat ne olursa olsun, bu hatırayı ele geçirmek ümidinden vazgeçmiyordum. Biliyordum ki en küçük bir olayı yakalasam sorun kalmayacaktı. Çünkü belleğim pek gariptir; hem iyidir hem kötü; değişken olmakla beraber inanılmayacak kadar sadıktır; çoğu zaman, en önemli olayları yahut evvelce gördüğüm yüzleri, en derin uçurumlarına kadar götürüp saklar ve benim iradem, belleğimin bunları tekrar bana vermesine yetmez asla. Fakat en küçük bir ipucu, mesela resimli bir kartpostal, bir zarf üzerine karalanmış bir iki kelime yahut sararmış bir gazete sayfası, o hatıranın, oltaya yakalanmış bir balık gibi, bilinçaltının gizemli yüzeyinde çırpınmasına yeterli olur. O zaman, vaktiyle tanıdığım bir kişinin her özelliğini tekrar hatırlarım; onun ağzının biçimi, dişlerinin aralığı bile gözümün önüne gelir; kıvrak kahkahasını işitir gibi olurum; yüzünün neşeli ve gülümser çizgilerini görürüm. Bütün bunlar eksiksiz bir netlikle karşımda belirir ve o adamın bana söylediği her kelimeyi hatırlarım. Geçmişi yakalayabilmek için, daima hislerimin güçlü bir şekilde harekete geçirilmesine ve belirgin, minimini bir olaya ihtiyacım vardır.
MAVİYE ÇALAR GÖZLERİN...
Maviye Maviye çalar gözlerin,
Yangın mavisine Rüzgarda asi,
Körsem, Senden gayrısına yoksam,
Bozuksam,
Can benim, düş benim,
Ellere nesi?
Hadi gel, Ay karanlık... - Ahmed Arif
Ben yorgancının kızı Zeynep. Babam rengarenk saten yorganlar dikerdi ben rengarenk hayaller kurardım. Kekik kokularının