kimsenin benim dertlerimden haberi yoktu... yalnızlığımdan... kalabalığımdan... en yakınımdakileri düşman edinmeye başladığımdan... zaman akıyor ve ben hâlâ pencerenin önünde duruyordum hayatla nasıl başa çıkacağımı düşünerek.
bir kere olsun kaldır gözlerini yerden. o gözler ki her şeyi görüp bildiler, bunca zaman şahitleridir o gözler suçun, günahın, ayıbın ve sınırsız mutsuzluğumuzun.