Haklı öfke ve yerinde dik başlılık öğretisi. Kendimi bulduğum ve kendimi asla bulmak istemediğim satırlarda renkleri okudum, bazı kitapların duyguları o kadar yoğun olur ki dalgaları nefesimi etkiler. Bu da o kitaplardan. Kelimelerin doğru kullanımında insanları nasıl çıplak bıraktığını düşündüm okurken. Yazarın farkındalığının nasıl yüksek olduğunu ve içeri bakmayı bildiğini düşündüm.
Bendeki hissiyle, etkileriyle, hüzün hakim bir hikayeyken kitapta kırılmalar oluyor ve hüzünden eser kalmıyor, tetikte olma ihtiyacı hissettiriyor. Deliliğin tadı damakta kalıyor. Çok gerildim, çok endişelendim, çok üzüldüm, çok öfkelendim, hak verdim ve haksızlıklar gördüm. Kafamı karıştırdı ve bolca düşünmeme sebep oldu, -bunu artık zor görüyoruz, ekstra tebrik-. Gezegenin sancısını oldum olası hissederim, Öldür Gezegeni çok güzel bir yansıma olmuş. Edebiyatın tehlikeli çocuğundan isabetli yumruklar. Kelimelerine sağlık.
"Bir akşam o kadar mutsuzdum ki, o mutsuzluktan çıkmak istemedim. Karanlıktan kurtulmayı istemedim. O karanlığın beni çekebildiği kadar dibe çekmesini istedim. Orada kalmak istedim. Ben oldum olası zihnimde bir cehennem taşıdım. Ama o cehennem ruhumu yok edemedi."
"...ahlaklı anarşist yapı, bir toplumun ulaşabileceği en karakter sahibi noktadır.”
