-Aşk dikiş tutmaz hercai gönüllerde, göçebe kabileye döner.-
Kuramlar iktidar tarafından kodlanmış ve akış yatağını belirlemek üzere dikilmiş engellerin belirlediği bir yüzeyde hareket etmediği için, fikirlerin bir hiyerarşi içinde bütünleştirilmesi de mümkün olamaz. Tıpkı kök bitkilerin yerin altında gelişmesi gibi göçebe düşünce iktidarın pürtüklü yüzeyinde değil, yer altında toprağın ve yeraltı nehirlerinin gücüyle bir arada gelişmektedir.
Sayfa 12 - metis
Kavimler göçü muazzam bir hadisedir! Bu ne idi? Nasıl olmuştu?
Bunu düzensiz bir kalabalık yürüyüşü olarak düşünmek doğru olamaz. Aksini düşünmek "Göçebe uygarlıklar" tezinde belirtildiği gibi, insanların bozkırlarda otlak arayarak gezdiğini düşünmek çok ilkel bir yaklaşım olurdu. Çünkü bu tez gerçek hayat şartlarını dikkate almıyor. Hele yüksek bir kültüre sahip Türkler için bu tez hiç uygun düşmüyor. Hayat daha karmaşıktı.
Karda kullanılan bir taşıtın (!) keşfi, halkları göçe itmiş olabilir mi? Briçka, Vaja, sonra tekerlekli izbeler...
Sayfa 39Kitabı okudu
Azınlık, Deleuze felsefesinde sayıca az olanı değil, egemenlik aygıtı tarafından dışlanan ve tabii kılınan bütün toplumsal kümeleri temsil etmek için kullanılan bir kavramdır.Aslında felsefe de halka,ulusa değil, ulusu dikey kesen hiyerarşilerin içinde, düşünce imgesinin dışladığı veya yok saydığı söz konusu azınlıklara seslenir.
Burada düşünce kendisini, merkezi devlet biçimine karşı dağılmış bir gücü uygulama aracı olarak konumlandırır.
Sayfa 17
Periler Ölürken Özür Diler
Ayak izlerimizde ölüp erimiş peri pelerinleri
Periler birbirine düşman, pelerinler birbirine küs
Sana bugün bir mektup yazdım:
En çok
En çok güllerden sözettim
Saydam renksiz tutkun güllerden
Bir gül olmak korkusundan
aklım, haklıyım, et firarını!
ovdun ve okşadın beni çıktı içimdeki cin;
ondan ölümümü diledin.
mayıstı.
seni o yüzden bağışladım!
ben en çok mayısta su içerim
derinim balık kaynar derinim kanımı kaynar ben en çok mayısta öne eğerim başımı içimden felçli bir göçebe gökyüzüne bakar
avuçlarımda yaralı kelebek taşımayı
mayısta öğrenmiştim;
ve teraslarda bach dinlemek en çok mayısa yakışırdı ve kim bilir
mayıs artık en çok senin tanrılarına yakışır
tiril tiril bembeyaz bir giysiyle
rüzgarda ayakların çıplak
öyle başın öne eğik yıllarca o boş terasta durmak
kartpostallardan tanıdığın bir şehri düşünmek gibi bir yaraya kabuk olmayı kabullenmek gibi
eksik, yarım, farkına varmaktan kaçınılan
tam
tam yaza girecekken
yazın omzuna yüzünü dayayacakken çekip giden
ayaklarının altından o son sığınak terası da
acılarının veliahtı bach'ı da çekip gitmiştir işte, yalnızca gitmiştir yani. . anlıyor musun. . mayıstı. .
seni o yüzden bağışladım!
Sayfa 70