Gelsene Artık Be Adam!
Godot adlı umursamaz birinin Vladimir ve Estragon'u iki gündür, geleceğini söyleyerek bekletmesi oluşturuyor tiyatronun atmosferini. Yani... Eğlenceli ve düşündürücü bir tiyatro. Kalıpların da dışında.
Bir bekleyiş ve sonuca ulaşamayış, bana 
Tatar Çölü'nü hatırlattı. Beklemek ve umut etmek, sonunda da isteğine kavuşamamak; tıpkı hayatın bizi eninde sonunda çok mutlu edeceğine inanmamız ama hiç de tamamlanmış hissedemeden ölümle noktalanmamız gibi.
Bu nedenle nihilizmin etkilerini görüyoruz kitapta. Yine de bu bekleyiş eğlenceli geçiyor. Asla kasvetli bir kitap değil. Vladimir ve Estragon, Godot'yu beklerken konuşuyorlar, saçmalıyorlar, bazen bir ip bulup hayatlarına son vermek istiyorlar. Estragon bir gün önce aynı şekilde beklemiş olduklarını unutuyor. Belki de unutmak istiyor çünkü bekleyiş sıkıcı; tıpkı dünkü gibi bekliyor olması, aynı günü yaşadığına ikna olmasına sebep oluyor belki de.
Vladimir ve Estragon'un ilişkisini 
Fareler ve İnsanlar'daki George ve Lennie'ninkine benzettim. Vladimir daha aklı başında, Estragon ise daha saf ve komik, hatta Lennie gibi çok unutkan.
Pozzo ve Lucky karakterlerini ise şöyle yorumlayabildim: Pozzo hayattaki zalim efendileri; Lucky'de çağlar boyunca, köle olmuş, oysa köleyi bırak hayvandan bile aşağılık bir muamele gören tüm zavallı insanları temsil ediyor. Pozzo'nun Lucky'e karşı zalim tavrına karşı çok öfkelendim. Fakat bu durum, tiyatroda eğlenceli gibi aktarılıyordu sanki. Bununla beraber tiyatronun sonunda Pozzo, kör kalmakla cezalandırılıyor anladığım kadarıyla. Tabi zalimlerin daha beter olması dileğiyle...
İyi okumalar herkese.
