fedâkarlığın erdemi
İzdiham Dergisini hep çok severek okudum, okumaya devam edeceğim. İçeriği, yazarları, yazılanlar çok sağlam, özgün. Her sayfası ayrı bir şey kattı bana tüm sayılarında. O kadar çok beğendiğim kısımlar var ki hangisinden bahsedeyim bilmiyorum. Bir yazıda, çözümleyemediğim, düşüne düşüne bir hâl olduğum bir sorunun cevabını buldum. Ondan bahsetmek
Evet kitabı beğendim fakat daha çok ortaokul-lise yaşlarına daha uygun.Yani öğrencilere okutulabilir. Öykü şeklinde ilerliyor, içinde Van Gogh’tan da parçalar var tabii ki… Fantastik yanları da var. Ben sevdim
Kitap konu olarak tamamen farklı ve ilginç bir hikayeden oluşuyor. Umutsuz insanların olduğu bir dünyada intihar etmelerine yardımcı olmak için nesillerdir intihar malzemeleri satan bir aileyi anlatıyor. Ailenin intihar eden ünlülerin isimlerinden oluşan üç çocukları var. Bu yönden çok ince düşünülmüş bir eser; Marilyn Monroe'dan Marilyn, Vincent Van Gogh’tan Vincent ve bir de en küçük çocuk için Alan Turing'den Alan var. Ailede Alan hariç herkes depresif mutsuz ve hayata bakış açıları karanlık,ölüm üzerine. Alan ise bana göre masum, hayattaki sadece güzel şeyleri gören çocukluğu temsil eden bir karakter. Mutlu, gökyüzünü mavi insanları sevgi dolu ve intihar dükkanında dahi gülünecek,umut edecek şeyler bulan bir çocuk. Öyle ki ailedeki herkes Alan’ı “hasarlı” olarak nitelerken zamanla onun sevgi ve umudu sayesinde onlarda hayata bakış açılarını değiştiriyor. Sevgi bulaşıcıdır.
Gazetecilik, uğrunda ölmeye değer mi? Putin’in Rusya’sından sonra ilgimin ve merakımın artması hasebiyle başladım. Bu kitaptan sonra Anna’ya duyduğum saygı fersah fersah arttı zira onun özel hayatıyla, aile hayatıyla, gazeteci kimliğiyle ilgili Putin’in Rusya’sında olandan daha farklı, daha derin bilgiler ediniyoruz. Çok yakın arkadaşı kitabın
İki Kültürü Aşmak - Wallerstein&Lee
Sosyal bilimlerin doğuşunu inceleyen Gulbenkian Komisyonu raporunu beğendim, ama C. Snow'un İki Kültürü'nü beğenmedim, bunu daha önce yazmıştım zaten. Wallerstein&Lee'nin ortak çalışması olan ''İki Kültürü Aşmak'' da, fena değil. Özellikle ilk yüz elli sayfası, bilim felsefesi bağlamında bence epey iyi, ama
Wittgenstein okumak biraz felsefi altyapı gerektiriyor. Belli bir birikime sahip değilseniz eğer pek bulaşmanızı önermem. Ayrıca orijinal dilinden türkçeye ceviride felsefi terimler biraz zorlanmış...
incelemede sadece Wittgenstein üzerinde kalmayacağım,az da olsa bilgi aktarmak istiyorum.
Düşünmeye başladığımız andan itibaren zorunlu olarak ortaya çıkan problemlerin bir kısmı insani varlıklarla diğer varlıklar arasındadır.(düşünen varlıklar ile düşünce olmayanın ortaya koyuduğu farklılıklar)
dışarıda, zihin dışında olan şey temsilidir. Bir tabloda bir ağacı çizidiğimde temsildir ya da ağacın birebir fotoğrafı olabilir bu iyi kötü bir temsildir.Wittgenstein da bir şeyleri hatırlıyor, (sembolleri yani adın nesneye karşılık gelmesi).
Bizim nesneler hakkındaki bilgimiz aslında temsili olmaktan öteye gitmez. Antikçağ için aslında bu bir bölümde doğruydu. Temeline bakıldığında eğer düzgün düşünme,düzgün bilgi edinme yeterliliğine sahipsem hem Platonda hem de Aristoteleste diyelim ;sadece nesnesine uygun bilgiye sahibim. Ama Descartesle birlikte artık cogitans ve extensa bir daha birleşmemek üzere kesin çizgilerle ayrıldığı için zihin dışında olan zihinsel olmayan bir yer, zihin için muamma haline gelir.
Descartes sonrasında özellikle Humme ve Kantta özellikle zihin dışında olan ve zihin için bir muamma haline gelir. Ben zihnimdeki ideyi o idenin tekabül ettiği nesne ile karşılaştırma ,kıyaslama şansına sahip değilim çünkü.
Elimdeki tek şey ise temsildir . Temsilden başka bir şeye sahip değilim.
