Gece, sessiz sedasız balkonda oturmak... Gökyüzünü seyretmek, yıldızlara dokunmak istemek. Yatağa sığamazsın o an odanın içi dar gelir eve sığamazsın. Tek sığınak balkondur. O, saudade'nin en derin olduğu yerdir gecelerde. Gök sana doğru iner, içini doldurur. Başını kaldırdığında, yıldızlara dokunmak ister gibi... Derin bir nefes alırsın ama içine çektiğin hava, göğsünde bir ağırlık gibi durur. Sevdiğinden uzak olduğun zamanlarda, bedeninle ruhun arasında bir uçurum hissedersin. Artık geceler, sana huzur değil onu getirir. Gözlerin kapanmaz, uykuya dalmazsın. Boğazında bir yumru, bir türlü atamazsın. Kurtulamazsın bu iç sıkıntısından savaşamazsın. Ah, ne büyük bir yıkımdır bu! Artık sahiline ulaşamazsın. Ve sen, yeşermeyen bir ağacın kurumuş, düşmüş, ezilmiş bir dalısın sadece...