Ey nefsim!
Sonbaharda yapraklarını döken ağaç misillü,
Kâinat ağacının yaprakları dökülüyor,
Her gün bir sevdiğin ölüyor,
İşte bu ölümdür ki gaflet denen uykunu bölüyor,
Yakında sana da vedâ görülüyor.
Bir gün olur,
Güneş batıdan doğar.
Dağlar yün misali savrulur,
Kıyâmetin dehşetini kabir ehli de duyar.
İşte o gün kimi rahmet,
Kimiyse büyük bir azap umar.