Umut. Sabahları kalmanızı sağlayan ve hayatınızı kolaylaştıran şey. Umut. Elinizden alındığı zaman sizi yerle bir etme gücüne sahip, o tarif edilemeyen duygu.
Sayfa 74
Gölgeler karanlıktan ibaret değildir. Işık olmadan gölge olmaz. Yeter ki ışığı ara.
Sayfa 49
"Birlikte ne kadar güzel olduğumuzu unutma, yeter. Hala ne kadar güzel olabileceğimizi. Lütfen"
Seni gerçekten özledim. Seninle konuşamamak, nasıl olduğunu bilememek beni öldürüyordu. Nasıl olduğunu sorabilmek istiyorum. Hala ilaçlarını alıp almadığını, terapinin işe yarayıp yaramadığını.Tedavide olduğun zamanları öğrenmek istiyorum. Milyonlarca soru sormak istiyorum sana, ama dürüst olmak gerekirse, sormaktan korkuyorum. Sanırım cevapların hoşuma gitmemesinden çekiniyorum. Sana destek olmuyormuşum gibi geliyordur büyük ihtimalle ama nasıl hissettiğimi bilmeni istedim.
Affet. Küçücük bir kelime. Sadece beş harf. Ama dünyanın bütün yükünü taşıyor. Hayatım boyunca en çok istediğim şeyle aramda duran beş harf. Hatasız kul olmaz derler. Demesi kolay. İnsanoğlu konuşmaya başladı başlayalı söylemesi zor, kabul etmesi daha da zor olan başka bir kelime daha olmamıştır. Ama ihtiyacım vardı. Tüm benliğimle hasrettim affedilmeye...
''İlaçları bırakmak gibi bir seçeneğim olmadığının farkındayım. Hayatımın geri kalanı boyunca her gün almak zorundayım. Durum bu. Sanırım bu durumu kabullendim. En azından kabullenmeye çalışıyorum.''
Sayfa 298
Hayatına devam etmeni istiyorum.Yanında olamamak beni mahvetse de yaşamanı istiyorum.Bütün bunların sonunda bir ihtimal olduğunu söyleyerek umut bile veremem sana... Sen beni karanlıkta buldun ve kendimden kurtardın.Nasıl bir insan olmak istediğimi gösterdin bana, ben de şimdi o insan olmak için çabalıyorum.