Önsözünde Murathan Mungan'ın dediği gibi "öyküler ancak kardeşleriyle birlikte kitap olabilir". İşte hepsi de farklı kardeşlerden oluşan on altı öykülük bir aile. İnsan her çocuğu nasıl farklı severse okur da bu öykülerden bazılarını daha çok sevecektir. Benim için bu durum şöyle oluştu: Dino Buzzatti'nin "Yumurta" adlı öyküsü anlattığı anne hikayesiyle (yaşanan olayın benzerliğinden ziyade hissettirdiklerinden dolayı) aklıma Cumartesi Anneleri'ni getirdi. Kısacık bir öykü olmasına rağmen etkisi inanılmazdı. İlk kez bir eserini okuduğum Lilian Heker'in "Çalıntı Parti" öyküsü; bir çocuğun gözünden dünyayı anlatırken ki naif tarzıyla çok etkileyiciydi. Bir erkeğin ebeveyn olma sürecini tartışma yaratabilecek kadar açık yüreklilikle anlatan Ingeborg Bachmann'ın "Her Şey" adlı öyküsü kitaptaki duygu yoğunluğu en yoğun olan öyküydü. Yaşamını suçun gizemli dünyasını çözmeye adamış Truman Capote'nin "Miriam" adlı öyküsü ise sanki sinemada izlenen sürükleyici bir gerilim filmi kadar tedirgin etmeyi başaran bir işti. Distopik edebiyatın efsane kalemi Ray Bradbury ise bu kez farklı bir kulvarda anlattığı "Göl" adlı öyküsünde; çocuklukta yaşanan gizemli bir yarım kalmışlığın yıllar sonraki etkisini anlatırken ince bir sızı bırakıyordu. J.D. Salinger "Teddy" adlı öyküsüyle yine insana sorular sorduran bir kurgu yaratmayı başarmış. Saki'ye ait "Masalcı Amca" öyküsü de tebessüm ettiren hınzırca sonuyla anlamlı bir kapanış olmuş.

Çocuklar ve BüyükleriKolektif · Metis Yayınları · 201565 okunma

·

122 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Erkan Demirci