Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telaş. Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum. Öpüşmek ne güzel, düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz.
#200811887
#195391216
··
9,5bin görüntüleme
∞
Kendime yabancılaşıyor, benliğimi yavaş yavaş kaybediyorum.
Gün boyu zaman geçirdiğim odamdaki parçalar bile bana ait değilmiş gibi.
Dışarda zaman akıyor, ama benim için bu dört duvar arasında saat takılı kalmış, süre donmuş gibi.
Gece ve gündüzü ayırt edemeyecek kadar hayattan bağlarım kopmuş bir hâldeyim.
Aslında hayattan değil kendimden uzaklaşıyorum.
Canımı yakan durumlardan bi haberim, ama onlar birikiyormuş.
Biriktikçe de hiç olmadık bir anda bedenimden ayrılıyormuş gözyaşlarım.
Hatıralar gözlerimden taşıyormuş, yavaş yavaş...
Fakir ruhum, acıların tokluğunu yaşıyor galiba.
Acının üst üste binmesi koymuyor bilakis bedenimi uyuşturuyor.
Benim tek yapmam gereken şey mutlu olmaya çalışmak.
Bunu yalnız başıma başarmalıyım çünkü tutunacak bir dalım yok.
Tek başıma bir ordu kurmayı öğreneceğim.
-Alıntı değil, çalmayın.
∞
data.whicdn.com/images/21345749...
Bugün tam 135 gün oldu. Sana sarılmayalı, "seni seviyorum" demeyeli tam 135 gün oldu.
Nasılım diye merak ediyorsan, anlatayım. O günden sonra hiç içimden gelerek gülmedim mesela.
Ya da yalan söylemeyeyim, bazen gülüyorum ama sen aklıma düşünceye kadar. Hemen geçmişe gidiyor aklım, yokluğun düşüyor hatrıma.
Bir hüzün çöküyor kalbime, uzaklara dalıyor gözlerim.
İçinde bulunduğum ortamı unutuyor, seni düşlüyorum saatlerce.
Birisi uyandırıncaya kadar.
Kendime gelince eve gidiyorum hemen. Tadım tuzum kalmıyor.
Sonra odama gidiyor kapıyı kilitliyorum.
En sevdiğimiz şarkıyı açıyorum, Pinhani... Duvardaki fotoğrafına bakıyorum.
Uzun uzun. Derin derin. Gözlerimin içine baktığın günleri özlüyorum.
Bana sarıldığın, "seni seviyorum" dediğin. Sonra başımı çeviriyorum.
Gözlerimin dolmasından, ağlamaktan korkuyorum.
Annemi üzmekten çekiniyorum. Duyuyor, merak ediyor. Yalan söylemek zorunda kalıyorum.
"Sana öyle gelmiş" diyip geçiştiriyorum.
Bugün "seni seviyorum" demeyeli tam 135 gün oldu.
Seni hala çok seviyorum...
youtu.be/-rqYNo-nKPI
Yokluğun anlamını bilmiyorsunuz, bu yüzden elinizde olan her şeyi yavaş yavaş kaybediyorsunuz.
Hayatınızdan birkaç kişi eksilince yalnız olduğunuzu düşünüyorsunuz, oysa etrafınızda bu durumu anlatabileceğiniz insanlar var.
Babanızla aranızda olan birkaç sorundan dolayı babanızdan nefret ediyorsunuz, oysa babasızlığın ne demek olduğunu bilmiyorsunuz.
Bilmiyorsunuz oğlum, bir mezar taşına saatlerce sarılmanın ne demek olduğunu bilmiyorsunuz.
Arkadaşlıktan, vefadan, samimiyetten söz eder vaziyettesiniz, ama kimsesiz kalmanın, sahte samimiyetten uzak, benliğe yakın olmanın ne demek olduğunu bilmiyorsunuz.
Bir kaç gün bir insanla konuşmayınca özlediğinizi sanıyorsunuz, çünkü özlemenin ne demek olduğunu bilmiyorsunuz.
Anıların değerini bilmiyorsunuz çünkü hiçbir zaman kimsesiz, açıkta, öylece bırakılmadınız.
Bu yüzden, susun..
-alıntıdeğil.
∞
Depresyonda olup olmadığımdan emin
değilim.
Yani, mutsuz değilim. Ama mutlu da değilim.
Gün içinde espriler yapıp gülebiliyorum.
Fakat bazı geceler yalnız kaldığımda, nasıl hissedildiğini unutuyorum.
Zamanla aram pek iyi değildir.
Bunun dışında kendimi şanslı sayarım yinede...
Zaman nefes almakla geçen günler değil,
birinin aklında olmakla ilgili biraz...
Biliyor musun artık hayal bile edemiyorum seni.
Sesini duymayalı, yüzünü görmeyeli bir hayli vakit oldu.
Delirdim galiba biraz, sağa soluma arkama bakıyorum sanki bir anda karşıma yeniden çıkacakmışsın umuduna kapılıyorum.
Ama bu hisse alıştım galiba acıtmıyor artık eskisi gibi.
Yaprakları solmuş bir çiçek gibiyim,
koklasan ne fayda, suya batırsan ne fayda.
En iyisi koparıp atmak,
Geçmiş gibi.
∞
Unuttum diyorsun.
Olanların üstüne bir kapı kapattım diyorsun, lakin hâlâ delikten bakıyorsun.
Kendinle çelişiyorsun kızım.
Aynaya baktığında gözlerini kendi gözlerinden kaçırıyorsun.
Kapıdan çıktığında mutluymuş gibi yapmaktan yorulmuşsun ama farkında değilsin.
Sadece susuyorsun, içine attığın her şey her geçen gün büyüyor için içini yiyor. Susma. Konuş.
Bir duvarla ve yahut bir kağıda içini dökmen için herhangi birine ihtiyacın yok senin.
-Alıntı değil, çalmayın
∞
Ne kadar umutsuz bir arayıştır,
Kalabalık caddede geçen binlerce yüze bakmak,
Belki biraz önce geçti bu kaldırımdan diye düşünmek,
Belki şu an arkamda yürüyen insanların içinde bir yerde demek, belki şu an üzerimdedir gözleri diye paranoyalar yaşamak ne zordur değil mi?
Özlemek, bu kadar özlemek, etini kemiğini yakarcasına özlemek. çok kötü değil mi?
Bir sinema koltuğunda sen de iki kişi gibi oturdun mu hiç?
Hiç iki kişi gibi zevk aldın mı bir konserden yalnız başına?
Güzel bir cafe keşfettiğinde, güzel bir film seyrettiğinde, güzel bir şarkı dinlediğinde güzelliklerin eksik kaldıklarını hissettin mi paylaşamadığın için onunla?
Baktığında aynana, sadece yüzünün bir yarısını gördüğün oldu mu hiç?
Gel sevgilim, gel dünyanın sana ihtiy-
Ah ne saçmalıyorum, benim sana ihtiyacım var...
Biraz önce 420 yorum, 25 geri paylaşım ve 240 beğeni alan en sevdiğim canım gönderimi yanlışlıkla sildim. Onun altında çok fazla anım vardı, canımdan bir parçaydı. Bunları yazmak çok acı verici içim yanıyor ve bunu hak edecek ne yaptığımı sorguluyorum... Artık en sevdiğim post bu olacak. Diğerinin yerini tutmaz, içine anılar sığmaz ama idare edeceğiz. Mutlu ol suadade...
İçindeki çocuğu sevmek istiyorum.
Düştüğü için kanayan dizlerine yara bandı yapıştırmak, dalgalı yumuşacık saçlarını okşamak istiyorum.
Eline balon ve pamuk şeker vermek ve lunaparka götürmek istiyorum. İçindeki çocuğu büyütmek istiyorum.
Ağlayarak değil kahkahalarla büyüsün istiyorum.
Ruhunda kesikler değil papatyalar açsın istiyorum..
Bir telefon kadar yakınım sana aslında, bir gökyüzü kadar yakın.
Bir kitabın sayfası kadar yakınım sana, bir şarkıdaki melodi kadar yakın.
Bir uçurtma kadar uzaksın aslında bana, bir uçak kadar uzak.
Aynı evrende sen olmak, ben olmak ama biz olamamak..
Bir okyanus kadar derinim sana, bir hayal kadar derin..
Sol yanındaki atan kalbin kadar yakınım sana, hissettiremediysem yazık bana.
Dünyada ki en iyileştirici şey sevgisidir anlayışını benimsemiş biri olarak hep birilerine iyi gelmeye çalıştım. İyi bi insan olmak için karşımdaki mutlu olsun diye elimden geleni yaptım. Kimseyi üzmemek için kendimi üzmüşüm hep. Hep birilerinin boşluğunu doldurmaya, elini tutmaya çalışmışım, görememişim kendimj. Ama günün sonunda yine mutsuzum, yine yalnızım, yine yaptığım hiçbir şeyin karşılığını almamışım. Hiçbir şeyi karşılık bekleyerek yapmıyorum ama insan üşenmeden her gün suladığı bitki çiçek versin istiyor. İstiyorum ki ben nasıl seviyorsam sevsinler benide, ben nasıl düşünüyorsam düşünsünler. Ama her şeyi kusursuz yapmaya çalıştığım halde olmuyor. Okuyorum, yazıyorum ama yok kardwsim bulamadım buna çözüm. Yine benim kalbim kırık, yine ben bırakılmışım. Ne yapmam gerekiyor, bilmiyorum. Neden kimse düzgün bi şekilde sevmiyor anlamıyorum. Herkes aldatılmaktan, sevilmemekten şikayetçi ama o zaman nerede bu sevmeyenler?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.