Ömer, ona bakmasa da söylediklerini onaylamak için bilinçsizce salladı. Gözleri, kalçasını dayadığı masanın önünde duran küçük sehpanın üzerindeki taze çiçeklere takılmıştı. Muhtemelen sabah o uyurken Şule abla yerleştirmişti çiçekleri vazoya. Ne acı, diye düşündü. Kızın kurtulma umudu çok azdı. Yine de Ömer, onun kurtulacağına yürekten inanıyordu. Bazen insan nedenini bilmediği güçlü duyguların esareti altında ezilirdi. Ömer artık bu kızın kendi arabasının üzerine düşüsünü bir tesadüf olarak görmüyordu. Yolundan sapmıştı, çünkü oradan düşecek, itilecek veya atlayacaktı. Eğer kız ölürse bu olayı unutmak için çok çaba sarf zorunda kalacaktı. Ömer, bundan emindi. Bu, bir ameliyatta hasta kaybetmekten çok daha fazlasıydı.
Sayfa 31 - Nemesis KitapKitabı okudu
·
1 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.