Kitapta sık sık karşılaştığımız üzere "erdem" söz konusu, tüm işlerliğiyle, dört bölümün her birinde bunu görmek mümkün. Savunmasından önceki bölümde, yani ilk bölümde, yargılandığı şey üzerine, din üzerine düşünceleriyle karşılaşıyoruz Sokrates'in; orada Euthyphron aracılığıyla inançlar/din üzerinde duruyoruz. Benim en sevdiğim diyalog da buydu, "çelişkiler" üzerine konuşmalar diyebileceğimiz kısım. Tabii sadece bu söz konusu değil. Savunma kısmı saygı duyulmayacak gibi değil fakat üslup bazen ikileme düşürüyor, bazı noktalarda anlam veremeyebilirsiniz. En sevdiğim ikinci bölümse, bunların hemen ardından geliyor: Kriton. Sokrates'in, o zamana kadar savunduğu ilkelerinden vazgeçemeyerek gitmeyeceğini (Aslında kaçmayacağını, Kriton kölelere özgü olduğunu düşündüğü için "gitmek" olarak değiştiriyor bu ifadeyi. Sonra Sokrates bunun ancak kölelere yakışacağını düşündüğünden yeniden "kaçmak" olarak ele alıyor.) Kriton'a anlattığı kısmı ziyadesiyle etkiledi beni ve dahası, ölümünün doğru olacağını düşündüğünü aktardığı sayfalar... Bu noktada "adalet" ve "ders vermek" kavramları birbiriyle harmanlanıyor; Sokrates suçsuz olduğu halde idama mahkum edilir ve bunu kabullenirken bir ders veriyor aslında o dönemin Atina'sına, şimdi bize. Ölecek ama belki yaşarken verdiğinden daha büyük bir yararla. İş işten geçtikten sonra sahip çıktığımız kutsallaşan ölülerimizi düşünün, demek istediğimi anlayacaksınız. İsa ve Sokrates'in aynı kişiler olduğunu iddia eden bir şeyler okumuşsunuz ya da duymuşsunuzdur belki daha önce, Sokrates'in Savunması'nı okuyunca bu düşünce doğrultusunda birtakım şeyler fark edebiliyorsunuz ama bunu burada kısaca yazamayacağım için detaya giremeyeceğim. Yalnızca, bir de bu açıdan bakın derim. Dikkatli okumalar.

Sokrates'in SavunmasıPlaton (Eflatun) · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202052,9bin okunma

··

52 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gamze Züleyha Üredi