Gönderi
Stefan Zweig beni gerçekten dinlendiren yazarlardan biridir.
Yormadan, sakince, dinlendiren bir üslubu var.
Savaş karşıtı görüşleri ile tanınan Zweig 1.Dünya Savaşı boyunca bu görüşleri yaymayı kendine misyon edinmişti.
Avrupalı ve “dünya vatandaşı”kimliğine büyük değer veren yazar, yapıtlarında savaşın yıkıma uğrattığı “eski dünya”nın değerlerinin kayboluşuna büyük ölçüde dert edinmiş.
Mecburiyet’in ana karakteri ressam Ferdinand da savaş sırasında askere alınmamak için İsviçre’ye kaçmıştır.
Bir gün askerliğe elverişliliğinin tespiti için konsolosluğa davet edildiğinde, karısının şiddet karşıtı duruşuna ihanet etmemesi yolundaki telkinlerine karşın kendini gitmek zorunda hisseder.
Sorumlulukları mı yoksa geride bıraktıkları mı?
Bunları düşünmek epey bitap düşürür Ferdinand’ı.
sayfa 2
...Ferdinand, aşağıda sabah sisinin arkasına gizlendiğinden emin olduğu ve düzenli,berrak çizgileriyle varlığını aydınlatan o çok sevdiği manzarayı sonsuzca özlediğini fark etti.
sayfa 33
İnsan bir amaç uğruna kendinden vazgeçebilir, fakat başkalarının çılgınca fikirleri uğruna değil.
sayfa 37
Hüzün, çırpınan huzursuzluğuna üstün geliyor, büyük duygulara veda edişi ufacık bir şefkate duyulan çocuksu Özlem içinde kayboluyordu.
sayfa 50
İkisinin de yüreği sözlerin karışıklığından, insanların yasalarından kurtulmuş sonsuz özgürlüklerinin içinde uçuyordu.
·
10 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.