Çanakkale Savaşı, tüyler diken diken...
Doktorlar cepheden taşınan onca yaralıya yetecek ağrı kesiciyi bulmakta zorlanıyorlardı. Ellerindeki ağrı kesicilerin tüm yaralı askerlerimize yetemeyeceği kanaatine vardıklarında, ameliyat edilirse yaşama şansı yüksek olan yaralıya morfin yapma kararını alırlar. Ameliyathane olarak kullanılan çadırın önüne bir masa konulmuş, cepheden gelen her yaralı önce bu masaya yatırılmakta ve nöbetçi doktor tarafından ameliyata alınıp alınmayacağına yani morfin yapılıp yapılmayacağına karar verilmektedir.
Doktor duygusal bir karar vermemek için yaralıların yüzüne bakmamakta, iyileşme şansı yüksek olan yaralıya ağrı kesici yaptığında ise, şırıngayı tekrar doldurarak masaya konan yaralı askerlerin acı dolu sesleri arasında görevine devam etmektedir..
"Bunu kaldırın"...
"Bunu kaldırın..."
"Bana morfini verin!"
"Bunu kaldırın..."
O an yaralı askerden inilti halinde bir ses işitilir: "Baba!."
Herkesin gözü doktora çevrilir... Acılar içinde kıvranan asker, öz oğludur doktorun...
"Baba!.."
Oğluyla göz göze gelen doktor, sedyecilere dönerek şunu söyler: "Bu benim oğlum... Lütfen gölge bir yere kaldırın" Doktorun, önünde yatan yaralı askerin oğlu olduğunu öğrendiğinde istediği tek ayrıcalık, gölge bir yer, sadece gölge bir yerdir.
··
11 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.