Oblomov, sanki bir baygınlıktan sonra kendine gelmiş gibiydi.
- Ah, sizi ne kadar seviyorum! dedi.
Olga :
- Yok canım! Sormasam bir şey söylemeyecektiniz.
Oblomov :
- İçimde neler olduğunu hissetmiyor musunuz? Anlamıyor musunuz? konuşmakta bile güçlük çekiyorum.
Tam şuramda... verin elinizi, tam şuramda bir şey taş gibi ağır bir şey duruyor, derin bir acı duyuyormuşum gibi. Garip değil mi? Acı da, sevinç de insanda aynı etkiyi yapıyor; soluğumuz kesiliyor, insanın ağlayası geliyor.
Ağlasam belki rahatlarım; tıpkı büyük acılarda olduğu gibi.
...
Olga :
- Siz aşıksınız.
Sayfa 296Kitabı okudu
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.